Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ

Πήρα προχτές ένα ταξί και έπιασα κουβέντα με τον οδηγό, ένας χαμογελαστός άνθρωπος που έλεγε συνέχει ότι έχει δουλέψει πολύ στη ζωή του και έχει πολλά ένσημα, αλλά εξαιτίας κάποιων νόμων δεν μπορεί να πάρει σύνταξη ακόμα πριν κλείσει τα 62. Αδικία, να ήταν η μόνη, ή η χειρότερη;

Θα τα κλείσει σε λίγους μήνες μου είπε τα 62 του χρόνια, οπότε και θα σταματήσει να εργάζεται. Να είναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει να χαρεί τους κόπους του.

Δεν ήταν πάντα ταξιτζής, παλιότερα είχε κοσμηματοπωλείο, αλλά δυστυχώς τον κλέψανε μια μέρα και του πήραν ότι είχε και δεν είχε μέσα στο μαγαζί, 100 εκατομμύρια δραχμούλες ζημιά. Και μόνο στο νούμερο κόμπιασα. Προκειμένου να ξεπληρώσει όσους χρωστούσε, ότι περιουσία είχε κάνει μέχρι τότε την ξεπούλησε. Δεν φαινόταν όμως στεναχωρημένος όσο διηγούταν την ιστορία και μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Δεν είναι όμως αυτός ο ευγενικός άνθρωπος ο λόγος που γράφω σήμερα, ο λόγος είναι ο μπάρμπα Γιώργος, κάποιος γεράκος που γνώριζε ο αγαπητός ταξιτζής, του οποίου το όνομα δε ρώτησα. Ας τον λέμε Θανάση από εδώ και πέρα όμως για να μην τον αποκαλούμε συνέχεια ταξιτζή.

Έλεγε λοιπόν ο μπάρμπα Γιώργος στο Θανάση, που ήταν κατά πολύ μικρότερος του.
"Πάμε μια βόλτα στο νεκροταφείο;"
Ο Θανάσης μη μπορώντας να του χαλάσει χατίρι πήγαινε που και που για παρέα μαζί του. Ο μπάρμπα Γιώργης κοιτούσε τότε το Θανάση και του έλεγε.
"Τους βλέπεις όλους αυτούς;"
Απορημένος ο Θανάσης ρώτησε, ποιους; Φαντάσματα βλέπει θα σκέφτηκε.
"Όλους αυτούς, εδώ!" Και έδειξε στο χώμα.
"Αν μπορούσες να τους πάρεις όλους έναν έναν από το χέρι τώρα και να τους μιλήσεις, ρώτησε τους τι κάνανε όταν πεθάναν"
"Τι κάνανε μπάρμπα Γιώργο;" Ρώτησε ο Θανάσης.
"Όλοι τους προτού πεθάνουν αφήσανε μια δουλειά στη μέση" είπε κουνώντας το κεφάλι του
"Οι δουλειές δεν τελειώνουν, εμείς τελειώνουμε"
Μετά από λίγο ο Θανάσης και ο μπάρμπα Γιώργος έφυγαν. Ο Θανάσης ακόμα λέει την ιστορία του.

Σε αυτό το σημείο ο Θανάσης με συμβούλεψε ύστερα από όσα έχει πάθει στη ζωή του, με αφορμή την ιστορία με το μπάρμπα Γιώργη, "Ότι φτιάχνει με χρήματα να μη σε στεναχωρεί αν το χάσεις, αυτά που δεν φτιάχνονται με χρήματα να σε στενοχωρούν"

Ο Θανάσης είχε χάσει ένα παιδί, ο μπάρμπα Γιώργης σκοτώθηκε στα 92 του όταν τον πάτησε ένα αμάξι.

Ζήστε τη στιγμή, ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία χαρά που θα πάρεις, μη την αφήσεις να πάει χαμένη.

Μουσικό χαλί...

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Μαντινάδα

Σε σκέφτομαι κι η σκέψη σου
σε σκέψεις μ' έχει βάλει
σε σκέψεις που κι οι σκέψεις τους
σκέφτονται εσένα πάλι...


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Θα σ' εκδικηθώ

Φίλε βάλε μου ένα ακόμα ποτηράκι
θέλω να ξεχάσω τα μάτια που αγαπώ
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
όταν θα περάσει η επήρεια του αλκοόλ

Έφερες τον πόνο, μέσα στη ζωή μου
έφερες το δάκρυ και μου πήρες τη χαρά
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
κι αν ποτέ βρεθούμε μη μου πεις ούτ' ένα γεια

Μου 'λέγαν οι φίλοι πως είσαι ένα ψέμα
κι ότι θα το σκάσεις ένα βράδυ στα κλεφτά
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
κράτησε τα όλα δε με νοιάζει τίποτα

Θα σ' εκδικηθώ στην κόλαση θα πάψω
κάθε βράδυ μόνος να γυρνάω σαν τρελός
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
όταν θα ξεχάσω το πόσο σ' αγαπώ

Άσε με

Άσε με λίγο να ησυχάσω
βγες απ' τη σκέψη μου κι απ' το μυαλό
άσε με λίγο να σε ξεχάσω
δε θέλω εσένα να ονειρευτώ

Είσαι αχάριστη σε αγαπούσα
μου 'κανες δώρο τη μοναξιά
κι έρχεσαι τώρα στα όνειρά μου
για να μου δώσεις παρηγοριά

Άσε με λίγο να ησυχάσω
άσε με λίγο να ξεχαστώ
όσες χαρές και να περάσω
δε θα γιατρέψουν το χωρισμό

Δε με αφήνεις να ηρεμήσω
δε με αφήνεις να ξεχαστώ
βγες απ' τη σκέψη μου
κι απ' τ' όνειρά μου
φύγε σου λέω θα τρελαθώ!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Μεθυσμένες αγάπες

Είμαι ένοχος καρδιά μου, σε κρατάω στη ζωή
όταν κάθε χτύπημά σου είναι μοναχά γι αυτή.
Με ουίσκι προσπαθούσα να καλύψω το κενό
δεν αντέχω να κρατάω, μέσα μου το σ' αγαπώ!

Κάθε βράδυ τα σφηνάκια μου τα πίνω
μες στα κομμάτια μου σε σκέφτομαι ξανά
είναι αρρώστια την αγάπη μου να πνίγω
δεν το αντέχω, πάλι απόψε ξέσπασα

Τώρα έφυγε η νύχτα κι έχω πιάσει πάλι πάτο
τα μπουκάλια δε μιλάνε, μ' έχει πάρει από κάτω
μπήκα μέσα στ' άδειο σπίτι είδα πλάι μου εσένα
άναψα ένα τσιγάρο και τραγούδησα για σένα

Κάθε βράδυ τα σφηνάκια μου τα πίνω
μες στα κομμάτια μου σε σκέφτομαι ξανά
είναι αρρώστια την αγάπη μου να πνίγω
δεν το αντέχω, πάλι απόψε ξέσπασα

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Αφιερωμένο

Ήθελα απόψε να σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι που άκουσα και μου άρεσε πολύ. Αποφάσισα να βγω σε λίγο να "γλεντήσω", θα φορέσω τα καλά μου ρούχα, το αγαπημένο μου άρωμα (αυτό που σου θύμιζε κάποιον άλλο), θα βάλω ένα καλό χαμόγελο, θα κάνω την παρέα μου να γελάσει και θα γυρίσω να κοιμηθώ. Κανένας δεν θα καταλάβει τίποτα, κανένας δεν θα υποψιαστεί ότι σήμερα δεν είμαι χαρούμενος. Δεν φταις εσύ όμως, μην αισθανθείς τύψεις, φταίει που μόνο εσένα σκέφτομαι όταν η ψυχή μου πονάει.


και να που επέστρεψα, 03:30 κάνω edit αυτό το post. Μα ποιόν πήγα να κοροϊδέψω; Δεν άντεξα να υποκρίνομαι, έφυγα στη μέση της βραδιάς σαν κλέφτης, εκεί που γελούσαν όλοι με ρώτησαν τι έπαθα και φεύγω. Όσους και να μπορείς να κοροϊδέψεις, τον εαυτό σου δεν μπορείς. Καλό βράδυ.

Αλλάζω αφιέρωση

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Αφού το θέλεις θα σου πω μια ιστορία

Ξύπνησα ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό φορώντας ένα μεγάλο αναίτιο χαμόγελο. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα κοντά στο παλιό μου σπίτι, έτσι για να δω την παλιά μου γειτονιά, να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια, να αναζητήσω ένα λόγο να γυρίσω στην πατρίδα μου, να θάψω τις μαύρες στιγμές που με έκαναν να το σκάσω.

Μπήκα στο μετρό και ξεκίνησα με προορισμό το 1991, στη διαδρομή ο κόσμος μπαινόβγαινε στα βαγόνια, αλλά η μεταλλική στριγκλιά όσο αυτά έγλυφαν τις ράγες παρέμενε η ίδια, ψυχρή, μεταλλική, μονότονη. Το ίδιο ψυχρά ήταν τα πρόσωπα μέσα στο τρένο, αγέλαστα, μουτρωμένα, ξινά, βλέμματα αγωνίας κρυμμένα πίσω από στρώματα μακιγιάζ, φτηνές απομιμήσεις ευτυχίας παντού γύρο μου.

Μπήκα χαμογελαστός, τώρα κοιτάζω με απορία ένα τύπο στην άλλη άκρη που χαμογελάει λες και αυτός δεν είχε προβλήματα, ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους, φαινόταν ότι η ψυχή του είναι ανάλαφρη, απαλλαγμένη από το βάρος της καθημερινότητας. Ένας στους πενήντα χαμογέλαγε ευτυχώς είχα παρέα για μία ακόμα στάση. Κοίταξα λίγο καλύτερα μήπως και έχει κάποιο ipod και ακούει μουσική, τρόμος με πλημμύρισε, κανένα σημάδι της τεχνολογίας δεν του προκαλούσε το χαμόγελο, ήταν ειλικρινές!

Ο κουστουμάτος τύπος που μυρίζει κολόνια έκανε πως διάβαζε την εφημερίδα του προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της ψευτογκόμενας που συμπεριφέρεται λες και την πάνε με άμαξα στη δουλειά της, φαίνεται η καλή νεράιδα την άφησε να βλέπει το μετρό σαν άμαξα και όλους εμάς σαν αυλικούς. Τον αγνοεί επιδεικτικά, όπως και όλους μας γύρω της, δεν έχω ξαναδεί τόσο νεκρό βλέμμα φορεμένο πάνω σε δύο υπέροχα μάτια.

Έφτασα στη στάση μου, κατεβαίνω πριν προλάβει να με ποδοπατήσει το πλήθος που προσπαθεί να περάσει από μέσα μου. Ανεβαίνω στο δρόμο και παρατηρώ τα αυτοκίνητα, είναι καθημερινή, είναι λίγο πριν το μεσημέρι, σκέφτομαι πως οι μισοί Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι και τα καταστήματα είναι ανοιχτά, ενώ οι μετανάστες ξεχωρίζουν, ποιοι είναι όλοι αυτοί που μοιάζουν σαν εμάς μέσα στα αυτοκίνητα; Πού πάνε;

Έφτασα στο σπίτι μου, ίχνος από δέντρο, ο κισσός είχε κοπεί και το σπίτι είχε βαφεί εξωτερικά σε ένα απαίσιο χρώμα, όλος ο κήπος είχε καλυφθεί με τσιμέντο και είχε μετατραπεί σε parking. Εκεί έπαιζα μικρός, είχε γρασίδι, έξι μεγάλα δέντρα περιμετρικά και 2 πορτοκαλιές στη μέση, έκανα και ποδήλατο γιατί στο δρόμο δεν με άφηναν. Τώρα ο δρόμος είναι το σπίτι. Το οικόπεδο δίπλα, η μονοκατοικία απέναντι, και το εγκαταλελειμμένο σπίτι στη γωνία δεν υπάρχουν, φύτρωσαν λευκά κουτιά στη θέση τους, αισχρά δημιουργήματα κάποιων μελαγχολικών αποφοίτων Αρχιτεκτονικής.

Δεν είχαμε τόσα αυτοκίνητα, τώρα δεν έχουμε parking, είχαμε χαλάκι για να σκουπίζουμε τα πόδια μας από τα χώματα πριν μπούμε, τώρα το χώμα το πουλάνε στο σούπερ μάρκετ, είχαμε δεντράκια και πράσινο, τώρα έχουμε εκμεταλλεύσιμο χώρο, δεν είχα παρέα άλλα παιδάκια στη γειτονιά και έπαιζα με τις γατούλες, δεν είδα ούτε ένα μυρμήγκι εδώ και δύο εβδομάδες, χαμογελάγαμε στο δρόμο, τώρα δεν χαμογελάμε ούτε στο σπίτι μας.

Σταμάτησα να χαμογελάω, πρέπει να φύγω

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Έρημα όνειρα

Πίστεψα μέσα μου ότι θα σ' άλλαζα
κι ότι τα μαύρα θα σ' έκανα να βγάλεις
μα δε λογάριασα πόσα φαντάσματα
θα κυριεύουν εσένα όταν πλαγιάζεις

Έρημα όνειρα αφήσαν τα λόγια σου
και μια ψυχή μόνη να τυραννιέται
έρημα όνειρα αφήσαν τα λόγια σου
και το παιδί τώρα μέσα μου χαλιέται

Δώσε μου δύναμη τα τόσα όνειρα
να ελευθερώσω κάποιος άλλος να τα κάνει
ήταν αδύνατο να βρω σε σένανε
ένα λιμάνι χωρίς φουρτούνα πάλι

Έρημα όνειρα αφήσαν τα λόγια σου
και μια ψυχή μόνη να τυραννιέται
έρημα όνειρα αφήσαν τα λόγια σου
και το παιδί τώρα μέσα μου χαλιέται

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα αληθινό χαμόγελο

Πρόσφατα ο αδελφός ενός καλού μου φίλου έκανε ένα πανέμορφο αγοράκι. Είδα μια φωτογραφία του μικρού θαύματος πέντε ώρες μόλις αφού είχε έρθει στον κόσμο μας, αντίκρισα ένα χαμόγελο που σε κάνει να σαστίζεις, ένα χαμόγελο αληθινό, ένα χαμόγελο γεμάτο ειλικρίνεια. Ακόμα και σήμερα, μερικές μέρες μετά τη γέννησή του, όταν χαμογελάει σκέφτομαι ότι αυτός ο μικρός ανθρωπάκος δεν έχει γνωρίσει στη ζωή του πονηριά, δεν έχει γνωρίσει συμφέρον, δεν έχει κακία μέσα του, δεν ξέρει τι σημαίνει ψέμα, μόνο την αγάπη έχει γνωρίσει και έτσι όταν χαμογελάει το κάνει από καρδιάς, το θέλει, το νιώθει, το αισθάνεται, το πιστεύει!

Δεν θυμάμαι πότε χαμογέλασα τελευταία φορά αυθόρμητα, ίσως τώρα που σκέφτομαι τη φατσούλα του μικρού, είναι σχεδόν αδύνατο όταν μεγαλώσεις λίγο να χαρίσεις ένα αληθινό χαμόγελο, η ψυχή και τα συναισθήματα μολύνονται τη στιγμή που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, τη στιγμή που αποκτάς λογική ενήλικα χάνεις τη δυνατότητα να είσαι γελαστός γιατί το θέλεις και όχι γιατί πρέπει.

Αν μπορούσα να κάνω σε όλους μας ένα δώρο, αυτό θα μας έδινα, ένα αληθινό χαμόγελο

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Παζάρια ΤΕΛΟΣ

Ζηλεύω κι εγώ τους δικούς μου, θέλω να φτιάξω ότι έφτιαξαν κι αυτοί, όχι τα σπίτια, όχι την περιουσία, μια οικογένεια, μια φωλιά για κάποιους ανθρώπους στο μέλλον, μια έμπνευση για κάποιες ψυχές να κάνουν το ίδιο, ίσως κάτι καλύτερο από μένα, να βελτιώσουν τα λάθη μου να καλύψουν τα κενά μου, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από μένα, θέλω να βοηθήσω να γεννηθούν ξανά άνθρωποι πάνω σε αυτή τη μικρή μπλε σφαίρα.

Κοίτα γύρω σου! Δες τις ανθρώπινες σκέψεις, θέλω, κάνω, ζητάω ... όλη μας η ζωή σε τροχιά γύρω από το ΕΓΩ, δεν είσαι σε super market δεν ψωνίζεις ανθρώπους από ράφι, δεν παραγγέλνεις συναισθήματα στο χρώμα που σου αρέσουν, τα χρήματα δεν αγοράζουν τα πάντα, η αγάπη και η υγεία όμως τα αγοράζει όλα, μη σε τρομάζει που μπορείς να αγαπήσεις το "λάθος άνθρωπο", γιαυτό είμαι εδώ για να σ' αγαπήσω!

Αυτά παθαίνεις αν δεν κοιμάσαι στην ώρα σου

Είπα δεν θα μεθύσω σήμερα, δεν θα κάνω δυσάρεστες σκέψεις, όμως με κορόιδεψα πάλι, γύρισες απρόσμενα και νόμιζα δεν θα με ενοχλήσει, όμως με ενόχλησε, μέθυσα με τις σκέψεις, ταξίδεψα σε ένα άλλο κόσμο, στον κόσμο που είμαστε παρέα, οι άμυνες μου με έσπρωξαν στο κενό, σε ένα κόσμο που δεν σε γνώρισα ποτέ.

Ταλαντεύομαι ανάμεσα σε δύο κόσμους... ζαλίζομαι περισσότερο από τότε που προσπαθούσα να θολώσω τη σκέψη σου με πολύχρωμα νερά.
Βλέπω όνειρα με τα μάτια ανοιχτά, μοιάζουν όλα τόσο αληθινά.

Παράξενα παιχνίδια που παίζει το μυαλό, τρέχει με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε ένα ατελείωτο σκοτάδι! Δεν φτάνω πουθενά, δεν βλέπω τίποτα, αν ήμουν άλλος θα με ζήλευα, αν ήμουν άλλος δεν θα σε αγαπούσα, ούτε τότε, ούτε τώρα.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτοκριτική

Μου 'δωσες Μάνα το ποιο μεγάλο
δώρο και μ' έφερες μες στη ζωή
κι εγώ συνέχεια το σπαταλάω
λες κι είναι χρήμα χωρίς ψυχή

Πόνος δεν είναι να σε θλιμμένος
πόνος σημαίνει να μην μπορείς!
Έχεις τα πάντα κι εσύ γκρινιάζεις
και κάνεις σκέψεις χωρίς σπουδή

Δεν συγχωρούνται αυτά τα λάθη
ο χρόνος πάει μόνο μπροστά
και να θυμάσαι θα μετανιώσεις
που εσύ κοιτάς στα χαμηλά

Δεν σε λυπάμαι, είσαι τεμπέλης!
τα θέλεις όλα, όλα με μιας!
Ότι ξεκίνησες το καταστρέφεις
και δεν σου 'φτέξαν όσοι αγαπάς

Ζήσε στη τρύπα σου, ή τρέξε κρύψου
όσο κι αν τρέξεις, όπου κι αν πας
δεν θα σ' αφήσω να ηρεμήσεις
φωνές θ' ακούς, δεν θα μιλάς.

Χρήστο! Βαρέθηκα να σε νταντεύω
φύγε παράτα με μη μου μιλάς
όταν θα μάθεις να σε όπως πρέπει
ίσως να μάθεις και ν' αγαπάς

f(me)=null ?

Να με πάλι, δάσκαλε που δίδασκες...

Ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε μια συνάρτηση (μη γραμμική)

Attributes:
Υγεία
Οικογένεια
Φίλοι
Γυναίκες
Δουλειά
Περιβάλλον

f(me)= null

Μέρος 3

Έφτασε η στιγμή, ευτυχώς όχι πολύ μετά, το χέρι να σε αφήσει ξανά να πέσεις, είναι ένα μάθημα που όσες φορές και αν το έχεις περάσει δεν είναι ποτέ εύκολο.

Χτυπάς, στεναχωριέσαι, ξενερώνεις, θυμώνεις, αναρωτιέσαι..... δεν έχει νόημα, δεν αλλάζει κάτι, πρέπει να το δεχτείς και να το ξεχάσεις.



Χρόνος, θαυματουργό φάρμακο, περνάει και τα ισοπεδώνει όλα, θλίψη, στεναχώρια, συναισθήματα, κι εσένα τον ίδιο, τίποτα δεν γλιτώνει. Είσαι καταδικασμένος να συνέρθεις.

Και τώρα; Τι κάνουμε; Θέλεις να φύγεις... θέλεις να αλλάξεις πορεία, δικαιολογίες αφεντικό, ψάχνεις απλά μια δικαιολογία να βγεις από το δύσκολο δρόμο, μείνε εκεί και συνέχισε αυτό που ξεκίνησες, κάποιοι άνθρωποι πόνταραν σε σένα, δεν έχεις δικαίωμα να τους απογοητεύσεις, μη δυσανασχετείς!

Αν δεν σου αρέσει να τρως σκατά, σταμάτα να τρως.

Η λύση είναι δουλειά, ξεκίνα να δουλεύεις, όχι σε 1 ώρα, τώρα. Μην προσπαθήσεις να μπεις στο μέρος 1 πάλι, όχι τόσο γρήγορα, να ξέρεις μετά το 1 το 2 είναι πιθανότερο, το 3 δεδομένο, μείνε εδώ, ηρέμησε, δούλεψε, εκμεταλεύσου δημιουργικά το χρόνο σου και άσε τα συναισθήματα σου να πεθάνουν. Σταμάτα να αγαπάς. Δούλεψε!

Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε αδελφέ, δεν μπορείς να είσαι και στο 2 και στο 3, κάτσε εδώ που είσαι τώρα, για κάποιο λόγο εδώ έπρεπε να βρίσκεσαι.

Η ζωή είναι ένα παγωτό, είναι νόστιμο, φαίνεται ωραίο, όλοι το θέλουν, αν το θαυμάζεις και μιλάς γιαυτό πολύ θα λιώσει και θα πάει χαμένο, αν το φας θα το ευχαριστηθείς και θα τελειώσει, αποφάσισε αν θέλεις να μιλήσεις γιαυτό ή να το δοκιμάσεις, αυτό θα τελειώσει όπως και να χει...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μέρος 2

Σήμερα συνάντησα σε ένα τρένο ένα τύπο με χαμόγελο, ένα τύπο που δεν έκανε ερωτήσεις, ένα τύπο ευδιάθετο, αυτός ο τύπος χθες έκανε ερωτήσεις που δεν μπορούσε να απαντήσει.
Σήμερα χαμογελάει σαν το χαζό και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα!

Τελικά όλα είναι στη στιγμή και παίζει ρόλο αν έχεις το χέρι που λέγαμε χθες...
Ξαφνικά ένας άνθρωπος με έκανε να θέλω να είμαι εδώ που το σύμπαν επέλεξε να με τοποθετήσει.

Μέρος 1

Είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορώ να καταλαβω για ποιο λόγο υπάρχουμε, τι λόγο ύπαρξης έχουμε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Που οφείλεται η συμπεριφορά μας και που τα θέλω μας; Γιατί είμαστε διαφορετικοί, γιατί μιλάμε διαφορετική γλώσσα; Ποιος μας έφερε εδώ;
Τι κανονίσει τις σκέψεις μας Για ποιο λόγο ακόμα γράφω τώρα;
Θέλω και είμαι εδώ η απλά έτυχε; Μη μου πεις ότι έτυχε γιατί θα σε ρωτήσω τι είναι τύχη.

Και κάτι άλλο που μας απασχολεί όλους μας, ο χρόνος. Γιατί μας απασχολεί; Επειδή περνάει γρήγορα; Περνάει άραγε; Η όλα είναι μια ιδέα;
Νομίζω ότι υπάρχει, αλλά με ενοχλεί η ύπαρξη του. Όχι διότι περνάει όμως, ούτε γιατί δεν ξέρω τι τον δημιουργησε, ποια αρωστημενη σύμβαση και λογική τον επέβαλε. Αυτά είναι λεπτομερειες. Με ενοχλεί που δεν καταλαβαίνω γιατί είμαι καταδικασμένος να ζω με δευτερόλεπτα τη στιγμή που ο πλανήτης που τοποθετήθηκα από το σύμπαν ζει με εκατομυρια χρόνια και τα στοιχιόδη σωματια που μας αποτελούν όλους ζουν για απειροελαχιστο χρόνο.

Τι σημαίνει ζω;
Νομίζω ότι ζω σημαίνει να έχω ενα αγαπημένο τραγούδι, ενα φαγητό να μου αρέσει, μια μυρωδιά να μου αρέσει, ένα χρώματα που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, ένα χέρι που το κρατάω και νιώθω ασφάλεια...
Ποιες είναι οι πεντε αισθήσεις Ένωση αστρου όμως; Ποιες ενός κουαρκ. Τα κουαρκ δεν Ειναι μόνα τους, Εσυ γιατί είσαι;

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Μαλάκια ράστα

Καθόμουνα μονάχος μου και κοίταγα τ' αστέρια
κι εκέι που εγώ ταξίδευα μου έπεσε στα χέρια
ένα μικρό γυαλιστερό, χρυσό σκουλαρικάκι
και κοίταξα από πάνω μου και είδα ενά αγγελάκι

όταν μου χαμογέλασε και ζήτησε συγνώμη
εγώ του είπα ευχάριστω και δεν αλλάζω γνώμη
κοκκίνισα που κοίταξα τα όμορφα μαλλιά του
και σκέφτηκα να ανεβώ και να βρεθώ κοντά του

ελπίζω να σε ξαναδώ ντυμένη μες στα άσπρα
να μου 'ρχεσε στα όνειρα με τα μαλλιά σου ράστα

κάθομαι καλοσκέφτομαι και γράφω τραγουδάκια
όταν ο έρωτας χτυπά σου διώχνει τα φαρμάκια
συγνώμη δεν σε ρώτησα ποιο είναι τ' όνομά σου;
κι εσύ τότε μου απαντάς ο μόνος έρωτάς σου!

αισθάνομαι ο ποιο χαζός άνθρωπος στον πλανήτη
μαζί της θέλω να βρεθώ στο δρόμο για το σπίτι
όμορφη είναι η ζωή αυτό το καλοκαίρι
γιατί μονάχος ξύπνησα μα τώρα έχω ταίρι

ελπίζω να σε ξαναδώ ντυμένη μες στα άσπρα
να μου 'ρχεσε στα όνειρα με τα μαλλιά σου ράστα

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Πέμπτο Στάδιο

Καλημερίζεις τη ζωή μ' ένα χαμόγελο
ακολουθεί ένα μικρό αθώο κλάμα
και δέκα άνθρωποι στέκονται επάνω σου
χαμογελούν και θα 'ναι δίπλα σου για πάντα

Αντιλαμβάνεσαι πως είσαι διαφορέτικος
κρύος ιδρώτας λούζει το αγνό κορμί σου
σκέφτεσαι άδικα και γίνεσαι απότομος
τα συναισθήματα παλεύουν κι η φωνή σου

Σαν ξεστομίσεις των ανθρώπων τα παράλογα
έρχεται η άρνηση και κόβει σαν λεπίδα
δεν είσαι άνθρωπος πιστεύεις κι είναι άδικο
γιατί είσαι ο ίδιος που μας γέμισες ελπίδα

Γύρω ξεσπάνε σε φωνές και η αγανάκτηση
απογοήτευση και τύψεις σε τρυπάνε
δεν το επέλεξε να ζεις στην απομόνωση
μα ούτε θέλησες κι όλοι να σ' αγαπάνε

Ας τα ζυγίσουμε να δούμε που πηγαίνουμε
κάτι θα γίνει κάποιος θα μας βοηθήσει
ίσος αν λέμε όλοι πάντα το αντίθετο
ίσος κι ο μάγος να έρθει να μας βοηθήσει

Όλος ο κόσμος το διαπραγματεύεται
μα η ζωή έχει άλλα αποφασίσει
δεν θα αλλάξουμε της μοίρας τα μελλούμενα
δεν θα γκρεμίσουμε ότι αυτή έχει φροντίσει

Τότε θα κλείσεις γύρω σου όλες τις πόρτες
τα μοιρολόγια θα γεμίσουν το κενό μας
και με κατάθλιψη μαζί θα πορευόμαστε
γιατί προδόθηκε το άστατο εγώ μας

Και σαν θα έρθει πάλι αύριο ξημέρωμα
κι ο ήλιος θα αρχίσει τα όμορφα παιχνίδια
όλος ο κόσμος θα φωνάξει χαμογέλασε!
δεν ήταν τίποτα, ήταν μόνο η αλήθεια

Πόσο καλύτερα πιστεύουν την ανάσα σου
τώρα που βγαίνει από μέσα μια πτυχή σου
σ' ευχαριστούν που όλα τα μοιράστηκες
θα πορευτούν τώρα κι αυτοί κι εγώ μαζί σου!

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Παρηγοριά

Όσα αγάπησα μ' έχουν προδώσει,
φίλοι, γυναίκες, μάνα και γη
μα τόσο πόνο δεν μου χει δώσει
κανένας άνθρωπος μες στη ζωή

Τώρα χρειάστηκε να εγκαταλείψω
όλα τα όνειρα που έχω κάνει
κι όταν μια μέρα πίσω γυρίσω
θα σαι για μένα μόνο μια πλάνη

Όμως σου εύχομαι να 'σαι χαρούμενη
να ευτυχίσεις και να γελάς
ούτε να νιώθεις ότι πονάω
όταν στον άλλον δίνεις φιλιά

Θεέ μου συγχώρα με που σου ζητάω
να 'χεις τα μάτια σου ποιο ανοικτά
γιατί είναι άδικο να με μονάχος
σε άδειους δρόμους στην ξενιτιά

Κλέψε και πάλι απ' τη ζωή μου
κάθε χαμόγελο, κάθε χαρά
δώσε μου όμως ένα τσιγάρο
να το 'χω πάνω μου παρηγοριά

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Αντίο



Τα σημάδια στην καρδία μου, έχουν μείνει ανοιχτά
δεν μπορώ να σταματήσω, να σε σκέφτομαι κοντά
όσοι μήνες κι αν περάσουν, δεν μπορώ να φανταστώ
πως δεν είσαι ποια κοντά μου, να σου λέω σ' αγαπώ

κάπως έτσι την πατάει, η ψυχή και δίνετε
όταν νοιώσει πως υπάρχει, πάνω σου αφήνεται
κάθε δευτερόλεπτο μου, περιμένω να σε δω
έχω μάθει να μιλάω, ξέχασα να αγαπώ

Καίω πάλι το τσιγάρο
μάτια μη βουρκώσετε
δεν σας πρέπει να πονάτε
ούτε να ματώσετε

Έριξα φωτιά να κάψω, όλα τα αισθήματα
μόνο πίκρα θα κεράσω, σ' όλα μου τα βήματα
θα θελα να ήσουν φίλε, τούτη τη στιγμή εδώ
για να δεις πως ήταν λάθος, να της πω το σ' αγαπώ

ΤΩΡΑ σας παρακαλάω, τίποτα δεν γίνεται
όταν αύριο θα φύγω, μην με κατακρίνετε
άνοιξα τα δυο μου χέρια, τ' απλωσα στον ουρανό
άρχισα και να πιστεύω, πάλι απόψε στο Θεό

Καίω πάλι το τσιγάρο
μάτια μη βουρκώσετε
δεν σας πρέπει να πονάτε
ούτε να ματώσετε

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Μην τα ξεχνάς




Ξύπνησα σήμερα και προσπάθησα να συγκεντρώσω όλα όσα χρειάζεται να ξέρω, βιαζόμουν να βάλω σε μια βαλίτσα τα απαραίτητα εφόδια σε περίπτωση που χρειαστεί να φύγω. Τα μάζεψα και τα παραθέτω εδώ για όποιον τα χρειαστεί. Γιατί το έκανα σήμερα αυτό; Είδα ένα βίντεο και θυμήθηκα τη μεγάλη μου αγάπη, θυμήθηκα τι είμαι, τι ήμουν μάλλον, και τι πρέπει να ξαναγίνω.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Σε θυμήθηκα....

Δεν πρόλαβα να σε χαιρετήσω, δεν κάναμε πολύ παρέα όμως σε ήξερα, θυμάμαι τότε που με φώναξες στο σπίτι σου να παίξουμε παρέα με το νέο σου ηλεκτρονικό παιχνίδι, θυμάμαι που μου έκλεβες στο σχολείο στα διαλύματα τη μπάλα για να παίξετε μαζί με το Θωμά, γιαυτό σταμάτησα να την φέρνω, θυμάμαι που πίναμε καφέ στο μαγαζί σου, θυμάμαι που βλέπαμε και τη μπάλα εκεί, απέναντι από το μαγαζί σου ήταν το νοσοκομείο που γεννήθηκα, θυμάμαι που ήσουν καλό παιδί, θυμάμαι που χτύπησε το τηλέφωνο το μεσημέρι, θυμάμαι που δεν μπορούσα να φύγω για να σε χαιρετήσω, σήμερα θυμήθηκα και το πρόσωπό σου, σήμερα θυμήθηκα πως ήσουν. Συγνώμη που δεν μπορούσα να φύγω, συγνώμη που δεν σε χαιρέτησα από κοντά. Ακόμα και εδώ να ήσουν δεν θα σε έβλεπα συχνά, ας ήσουν όμως εδώ ρε γαμώτο!

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Χρόνος

Γειά σου αγαπητό Blog. Δεν ήθελα να γράψω κάτι σήμερα απλά σηκώθηκα το πρωί και βαριόμουνα, κοιτούσα τις φωτογραφίες μου και βρήκα αυτή που είχα τραβήξει στην Κοπεγχάγη ένα πρωινό. Σκέφτηκα να τη μοιραστώ με σένα γιατί αντανακλά τα συναισθήματά μου και το πως βλέπω τη ζωή μου. Βλέπεις μια γκρι εικόνα και λες τι δυστυχισμένος άνθρωπος...Δε λίγο ποιο προσεκτικά, κάνε ζουμ...όσο ποιο βαθιά προχωρήσεις βλέπεις χρώματα, ωραία χρώματα. Νομίζω ότι έτσι είναι όλων οι ζωές, φαίνεται στο σύνολο της κάτι γκρι και μελαγχολικό που όμως αποτελείτε από μικρές υπέροχες στιγμούλες, η κάθε μια μοναδική και όλες μαζί συνθέτουν αυτή τη "μελαγχολική" εικόνα.
Στάσου όμως! Γιατί τη λες μελαγχολική; Αν δεις ποιο προσεκτικά θα διαπιστώσεις ότι κοιτάς ένα θαύμα! Χιλιάδες σημεία ενωμένα μέσα στο σύμπαν με μοναδικό τρόπο, με τέλεια αρμονία συνθέτουν κάτι που σφύζει από ζωή, ένας μικρόκοσμος γεμάτος από διαδικασίες που όμως σε μια φωτογραφία φαίνεται νεκρός.
Έτσι είναι η ζωή σου, νομίζεις ότι είναι γκρι, νομίζεις ότι είναι νεκρή, νομίζεις ότι είναι βαρετή. Είσαι όμως ένα θαύμα, κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Νομίζω ότι χαμογελάω, γιατί; Διότι είμαι τυχερός που αυτή τη στιγμή μπορώ να κοιτάω αυτή τη φωτογραφία και να θυμάμαι τι έκανα πριν, τι έκανα μετά, να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που ζω αυτή τη "βαρετή" μέρα.
Τελικά blog μου τι είναι ο χρόνος; Αυτός που μας φθείρει, ή αυτός που καταγράφει και αποθηκεύει στην αιωνιότητα του σύμπαντος τις ζωές μας;

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

scripta manent



Περπατάω στο Μοναστηράκι με ένα φίλο μου..... βλέπω ένα μαγαζάκια με souvenir και θυμάμαι ότι θέλω να πάρω μερικές καρποστάλ. Είμαι κουρασμένος και σχεδόν βαριέμαι να μπω μέσα σε ένα, άσε που έχουν μαζέψει τα stand γιατί ετοιμάζονται να κλείσουν.

Κοντοστέκομαι με το φίλο μου στο τελευταίο μαγαζάκι πριν πάρουμε το δρόμο για τον ηλεκτρικό, η θέληση μου να πάρω τις καρτούλες μου υπερνικά την κούραση και τη βαρεμάρα που νιώθω.....

Ο καταστηματάρχης, ένας χαμογελαστός, εξυπηρετικός άνθρωπος, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει να γελάνε, αράδιασε όλο του το εμπόρευμα για να μπορώ να διαλέξω τις καρτούλες μου. Παρατηρώ προσεκτικά τις κάρτες και ψάχνω να διαλέξω τις ομορφότερες που υπάρχουν πάνω στα λευκά σιδερένια stand.
Άλλος καταστηματάρχης ίσως θα σκεφτόταν ότι τον καθυστερώ για μερικά παλιό ευρώ, "τελείωνε ρε φίλε όλες ίδιες είναι!" θα διαμαρτυρόταν η σκέψη του. Όμως αυτός περίμενε και προσπαθούσε να μου διαλέξει αυτές με τα ποιο ζωηρά χρώματα, αυτές που κατάλαβε ότι προτιμώ.

"ΟΚ αυτές θέλω." Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου και το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ασπρόμαυρη ταλαιπωρημένη καρτούλα με τριγωνικό κόψιμο στις άκρες της. Δεν είχε ζωηρά χρώματα, δεν ήταν όμορφη, ήταν όμως μαγική!

Έσκυψα και έπιασα την καρτούλα και σχεδόν ανατρίχιασα όταν την κράτησα στα χέρια μου, ήταν ασυνήθιστα "βαριά"....

"Αυτή την πουλάτε;" Ξεστόμισα και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω αυτό που παραμόνευε στο επόμενο στενό της γειτονιάς του χρόνου.

"Σου αρέσει; Πάρτη, στην κάνω δώρο"

"Ευχαριστώ!" Πλήρωσα και έφυγα βιαστικά, σε κάθε βήμα που έκανα προς την έξοδο σκεφτόμουν ότι θα μου τη ζητήσει πίσω, έφυγα και έκπληκτος συζήτησα με το φίλο μου για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που συνέβη.

Κάπου, κάποιος, κάποτε έστειλε μια καρποστάλ σε κάποιον άνθρωπο και του έγραφε λίγα λογάκια. Το μήνυμα αυτό, μετά από το ταξίδι του στον χωροχρόνο, περίμενε υπομονετικά τα χέρια μου να το συναντήσουν. Η καρποστάλ που μου χάρισε αυτός ο ευγενικός άνθρωπος χθες το απόγευμα, είναι γραμμένη με μαύρο μελάνι, ξεθωριασμένα λόγια σε μια ξένη γλώσσα, νομίζω στα Γαλλικά.

Δεν ξέρω τι λέει, άλλα και μόνο στην ιδέα ότι έχει περάσει από τόσα χέρια, ότι έχει ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα ότι γράφτηκε από κάποιον άνθρωπο, διαβάστηκε από πολλούς και κατέληξε εδώ μπροστά στα μάτια σας, φαντάζει ένα απίστευτο πάντρεμα του χρόνου, ένα μαγικό τούνελ που συνδέει τη στιγμή που εκείνος ή εκείνη κατάθεσε τις σκέψεις του σε αυτή την ασπρόμαυρη καρποστάλ, με τη στιγμή αυτή που εγώ κάνω το ίδιο σε ένα blog, με τη στιγμή που εσύ διαβάζεις τις σκέψεις δύο ανθρώπων που τους συνέδεσε κάτι "ασήμαντο"!

Άραγε οι κάρτες που έχω στείλει που να είναι αυτή τη στιγμή; που να βρίσκονται σε 1, 5, 10, 100 χρόνια από τώρα αν υπάρχουν ακόμα; Κάθε κάρτα δεν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί, είναι μια στιγμή, έχει πάνω της το βάρος του χρόνου που αφιέρωσε ο συγγραφέας, είναι ταξιδεμένη. Στείλε και μια καρποστάλ, ένα γράμμα, άφησε το αποτύπωμα σου στο σύμπαν, ταξίδεψε τις σκέψεις σου, όχι με ένα mail, με ένα γράμμα, το ταξίδι μετράει όχι μόνο ο προορισμός.

Ακόμα και αν είσαι τύπος της τεχνολογίας, ακόμα και αν δεν έχεις που να στείλεις κάρτα postcrossing.com υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα χαρούν να λάβουν κάτι από σένα, που θα χαρούν να διαβάσουν λίγες λεξούλες που έγραψες ειδικά γι' αυτούς.

μην ξεχνάς, τα γραπτά μένουν....

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Μονόλογος

-Πόσο καιρό έχω να γευτώ το πρωινό ξημέρωμα άραγε; Δεν θυμάμαι να έχω αδειάσει το μυαλό μου και να κοιτάω στο πουθενά εδώ και χρόνια, όμορφα δεν είναι;
-Όμορφα το λες αυτό;
-Και πως θέλεις να το πω;
-Γαμάουα!
-Γαμάουα; Τι λέξη είναι αυτή;
-Λέξη με 7 γράμματα που εκφράζει κάτι ποιο ωραίο από το όμορφα.
-Γιατί δεν λες τότε μαγευτικά;
-Διότι δεν έχει 7 γράμματα!
-Τι σημασία έχει να είναι 7 τα γράμματα δηλαδή; Ολυμπιακός είσαι;
-Όχι εσύ;
-Τι εγώ;
-Είσαι Ολυμπιακός;
-Που κολλάει αυτό;
-Πουθενά, θα έπρεπε να κολλάει κάπου;
-Με κούρασες!
-Να πας για ύπνο...
-Δεν μπορώ είναι Γαμάουα τέτοια ώρα εδώ!
-Θες τσιγάρο;
-Έχεις;
-Όχι
-Θέλω

Η ζυγαριά μου

Είχα φτιάξει πριν πολλά χρόνια μια ζυγαριά και τη χρησιμοποιούσα και ζύγιζα τα πράγματα με μεγάλη επιτυχία και με μηδενικό σφάλμα παρακαλώ! Μέχρι που σήμερα προσπάθησα να ζυγίσω ένα κιλό σίδερο και ένα κιλό βαμβάκι, τα έβαλα και τα δύο επάνω από περιέργεια, περίμενα να δω το σίδερο σαν ποιο συμπαγές να γέρνει τη ζυγαριά και να επιβεβαιώσω την αρχική μου εκτίμηση. Η ζυγαριά ισορρόπησε και χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου σκέφτηκα ότι δεν παίζει ρόλο που είναι σίδερο, αφού και τα δύο είναι από ένα κιλό, έβγαλα αμέσως μια χούφτα βαμβάκι για να γείρει η ζυγαριά από τη "σωστή" πλευρά, να επιβεβαιωθώ και να τελειώνουμε.
Δεν μου έκανε το χατήρι όμως η ζυγαριά! Δεν έγειρε από εκεί που περίμενα αλλά από την άλλη μεριά...έβγαλα άλλη μια χούφτα βαμβάκι και έγειρε από αυτή τη μεριά ακόμα περισσότερο, όσο έβγαζα τόσο έγερνε! κόντεψα να τρελαθώ! Δεν είναι δυνατόν!

Η ζυγαριά δεν κάνει λάθη, την έφτιαξα με τα ίδια μου τα χέρια, χρησιμοποίησα τον ποιο απλό κανόνα για να τη φτιάξω, θέλω να μετράω αυτά που έχουν μεγαλύτερο βάρος....

Γύρισα πίσω με το μυαλό μου αρκετά χρόνια τότε που ήμουν μικρός και έφτιαχνα τη ζυγαριά να θυμηθώ τι έκανα λάθος και δεν δούλεψε "σωστά" αυτή τη φορά η ζυγαριά μου. Θυμήθηκα τότε ότι ζήτησα από τη ζυγαριά να μου δείχνει τι έχει μεγαλύτερο βάρος πάντα για μένα. Θυμήθηκα τότε ότι είχα βάλει μάλιστα επάνω της για να τη δοκιμάσω το μαξιλάρι μου και το σίδερο της μητέρας μου, Δούλεψε! το μαξιλάρι μου είναι ποιο βαρύ!

Πίνω τώρα τη μπύρα μου και κατάλαβα ότι βγάζω μία χούφτα από το βαμβάκι και η ζυγαριά μου λέει ότι πρέπει να το βάλω πίσω γιατί αυτό είναι ποιο βαρύ για μένα.... το κρύο και συμπαγές σίδερο που είχα από τη μία αρνήθηκε να αντικαταστήσει το βαμβάκι, αυτό θα σε κρατάει ζεστό το χειμώνα, εγώ μόνο το έρμα μπορώ να κάνω, μάζεψε γύρω σου όσο περισσότερο βαμβάκι μπορείς, το λίγο έρμα που έχεις φτάνει, με χρειάζεσαι άλλα όχι σε βάρος άλλων σημαντικότερων πραγμάτων, μην είσαι απόλυτος μικρέ μου είπε και μου έκλεισε το μάτι ακόμα και η μπύρα μου ;)

κάθισα 600 δευτερόλεπτα να το σκεφτώ...

Η μπύρα σταμάτησε να μου μιλάει, ίσως γιατί την ήπια.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Γενέθλια

Είμαι στο αμάξι και γυρνάω από ένα φίλο μου, πήγαμε σινεμά σήμερα, νυστάζω, τα μάτια μου κλείνουν και σκέφτομαι ότι το μόνο πράγμα που θέλω είναι να κοιμηθώ, αύριο δουλειά και υποχρεώσεις όλη μέρα :( ξινή θα μου βγει η βόλτα, τον ασήκωτο θα έχω το πρωί!
Επιτέλους έφτασα σπίτι, παρκάρω και κλείνω τη μηχανή του αυτοκινήτου όμως πριν βγάλω το κλειδί ξεκινάει στο ραδιόφωνο ένα αγαπημένο τραγούδι, σε πρώτη εκτέλεση, Στέλιος Μπικάκης, Γενέθλια!

Μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό, λίγα χρόνια πριν όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι ο φίλος μου ο Γιώργος κι εγώ πηγαίναμε βόλτα και το ακούγαμε στο αυτοκίνητο, μάλιστα τότε δεν είχα CD και είχα πάρει ένα φορητό CD player και ένα αντάπτορα κασέτα και το ακούγαμε στο repeat σε όλη τη διαδρομή, 45 ολόκληρα λεπτά να το ακούμε και να το τραγουδάμε, θέλεις γιατί ήταν της μόδας; Θέλεις γιατί απλά μας άρεσε; Τώρα που γράφω το ακούω για δεύτερη φορά όχι γιατί μου έλειψε, για να ζωντανέψω εκείνη την εικόνα με το φίλο μου το Γιώργο.

Δεν άργησα να θυμηθώ και τα άλλα παιδιά μετά το Γιώργο από τα φοιτητικά μου χρόνια, φιλαράκια που τα ονόματα τους θέλω να αραδιάσω τυχαία τώρα, Τσίμπος, Παπούς, Marcel, Νίκος, Πίκατσου, Κάφρος, Ταβερνιάρης, Κούτρος, Βύρωνας, Κοσμάρα, Τσάγκαρος, Θωδορής, Ιάσσωνας ακόμα και άλους που δεν κάναμε παρέα καλά παιδιά όλα τους, Νεκτάριος, Κυβέλη, Αφρούλα, Μπέτη, Μελίνα, Βάσο, Κλαίρη, Σπύρος και άλλα πολλά που σίγουρα ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Τι να κάνουν όλοι αυτοί τώρα; που να βρίσκονται; Ονόματα που ήξερα, που έβλεπα, που είχα στο κινητό μου και τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι περισσότεροι από αυτούς, Μεγάλωσα; Τι καλά που ήταν τότε; ξέγνοιαστα, χαβαλέ και όμως μου έμοιαζε τόσο ζόρικα, δεν περνούσαν οι μέρες και βιαζόμουν να μεγαλώσω, τώρα ψάχνω το rewind στη ζωή μου όμως τέτοιο κουμπί δεν υπάρχει!

Νωρίτερα στο σινεμά έβλεπα μια νέα ταινία του Jim Carey και παρατηρούσα ότι γέρασε, μετά θυμήθηκα τους γονείς μου παλιότερα, κοίταξα και μια φωτογραφία και αυτοί γέρασαν, στιγμιαία στεναχωρήθηκα γιατί αισθάνθηκα ότι δεν το παρατήρησα, ότι έχασα χρόνια με τους ανθρώπους που αγαπώ. Μετά κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν είμαι εγώ! Που είναι το βλέμμα χωρίς άγχος; Γιατί έχω άσπρα μαλλιά; πριν μερικά χρόνια κάναμε πλάκα που έχω άσπρες τρίχες και ξαφνικά δεν κάνουμε πλάκα, είμαι εγώ... Ατάκες από τότε που με πείραζαν μου έρχονται στο μυαλό και χαμογελάω.

Τι να πρωτοθυμηθώ, τα γλέντια, τις στενοχώριες, τη βαρεμάρα; μα πώς χώρεσαν μέχρι σήμερα τόσες στιγμές και τόσα συναισθήματα;, Τελικά αν η ζωή ήταν υγρό θα είχε άπειρη πυκνότητα, άπειρη συγκέντρωση σε στιγμούλες, το μυαλό με τη σειρά του έχει άπειρη μνήμη! Τώρα μπορώ να κάνω focus σε οποιαδήποτε στιγμή και να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο, να ακούσω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, να μυρίσω τον αέρα, είμαι ξανά εκεί! Μέσα σε δευτερόλεπτα γυρνάω στην πραγματικότητα και διαλέγω άλλο στιγμιότυπο να επισκεφτώ, πάλι τα ίδια, όλα είναι τόσο φρέσκα σαν να τα ξαναζώ!

Πράγματα για τα οποία μετάνιωσα και θα τα ξανάκανα όλα ευχαρίστως, θέλω να κάνω μια στάση σε όσες κοπέλες πέρασαν από τη ζωή μου. Είμαι σίγουρος ότι τις αγάπησα όλες, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, σίγουρα όμως η μικρή μου Ιναρούλα ήταν ένας άνθρωπος που με σημάδεψε, η Μαίρη, η Ελεάνα, η Αντιγονίτσα γυναίκες στις οποίες χρωστάω τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα στον έρωτα, γυναίκες που με έμαθαν να αγαπάω, να αισθανθώ ότι με αγαπάνε, όμορφες στιγμές. Τίποτα ωραίο όμως δεν κρατάει για πάντα. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες αλλά θέλω να αλλάξω παράγραφο..

Φιλαράκια από τα παιδικά μου χρόνια, Σπύρο, Παναγιώτη, Γιώργο, Μιχάλη, Νίκο, Δημήτρη, Ιπποκράτη, Ηλία, Λευτέρη, Χρήστο, Χαρα, Εύη, Μαριάννα, Βασίλη, Γιάννη, εκεί και αν έχω στιγμές να θυμηθώ, διακοπές τα καλοκαίρια, μπανάκια στη θάλασσα, ποδόσφαιρο και μπάσκετ μετά τις εξετάσεις στο Γυμνάσιο, εκεί που τώρα υπάρχει το κλειστό γυμναστήριο εμείς παίζαμε μπαλίτσα. Κρυφτό τα καλοκαιρινά βράδια στην πυλωτή του Δημήτρη, βόλτες με τα ποδήλατα, 18 χρόνια ζωής δεν χωράνε σε ολόκληρο το ίντερνετ, θα προσπαθήσω να τα χωρέσω στις παρακάτω λέξεις όμως, σας αγαπώ! Είστε η ζωή μου, δεν θα σας άλλαξα με τίποτα!

Ακόμα και τα παιδιά από το φροντιστήριο, Πέτράν, Κοσμά, Νίκο Γιώργο, Ευτυχία, Βάσο, Χρόνη, και άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι τώρα τα ονόματα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπά σας, μου έχετε λείψει και σας ευχαριστώ για τα όμορφα διαλείμματα σε εκείνο το γιαπί.

Τέλος, Κώστα, Σοφία, Χαρά, Λίλιαν, Ειρήνη, Μαίρη, Νίκο, Λουλού και Αρούλη σας λατρεύω έχουμε γελάσει πάρα πολύ παρέα!!!!

Σκέφτομαι πως ήταν παλιά και πως είναι τώρα, πότε ήταν καλύτερα; Καταλήγω στο συμπέρασμα κάθε φορά που έκανα αυτή την ερώτηση καλύτερα ήταν πριν και πάντα ήθελα να έρθω στο τώρα. Τώρα νομίζω ότι είμαι αυτοί που με κρίνουν, έγινα τελικά αυτό που πάντα έκρινα...Θα δανειστώ τα λόγια ενός φίλου μου και θα δηλώσω ότι " Σαν μέλος του σύμπαντος κι εγώ ακολουθώ το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που μιλάει για την gross grained εντροπία και όχι για την fine grained και υποχρεωτικά καβαλάω το βέλος του χρόνου και μεγαλώνω (growing old) άλλα δεν έχω μεγαλώσει ακόμα (grown up)! "

Θυσιάζοντας μια ώρα ύπνο ξανάζησα αρκετά χρόνια ζωής! Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει δεν θα ξανάρθει ποτέ και δεν θα ξαναείναι ποτέ το ίδιο για κανέναν. Δεν φταίει που έχω γενέθλια σε λίγες μέρες και τα σκέφτομαι όλα αυτά, ούτε μεθυσμένος είμαι, δεν αισθάνομαι άσχημα και μελαγχολικά, όλα είναι καλά!

Η ζωή μας είναι μια μαγεία.... αλλά είναι μόνο μια!

Φιλιά!

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Χρέος

Να είσαι καλα όπου κι αν είσαι . . . . μου λείπεις

Άψυχο σώμα τριγυρνάω με παράπονο
σαν έρθει ο μαύρος να ζητήσει τη ζωή μου
θα τον κοιτάξω και θα δείξω προς το μέρος σου
ορίστε πάρτην, ήταν άδικη μαζί μου.

'Ολοι χρωστάμε στη ζωή μας ένα θάνατο
και θα πληρώσουμε το τίμημα μια μέρα
μα εγώ το χρέος μου ξεπλήρωσα νωρίτερα
τα προδομένα σου φιλιά ήταν μια σφαίρα

Χίλιες φορές να με σκοτώνεις κάθε μέρα
μόνο ο χάρος θα την πάρει τη ζωή μου
μπορεί να σου 'ταξα το πρώτο το φιλί μου
το τελευταίο, δεν στο δίνω, κάνε πέρα!

Μα ούτε ο μαύρος δεν τη θέλει την καρδιά μου
είναι ψυχρή και δεν μπορεί να αγαπήσει
άχρηστη είναι, φίλε μου, γυρνάει και λέει
μπορεί μονάχα, τον εαυτό της, να μισήσει

Χίλιες φορές να με σκοτώνεις κάθε μέρα
μόνο ο χάρος θα την πάρει τη ζωή μου
μπορεί να σου 'ταξα το πρώτο το φιλί μου
το τελευταίο, δεν στο δίνω, κάνε πέρα!

14/09/2008 σαν χθές το θυμάμαι

Θα ήθελα να ακούσω αυτές τις λέξεις από κάποιον άνθρωπο, μόνο να τις γράψω κατάφερα, μόνο δάκρυα μου φέρνουν, λέξεις που σιγοτραγουδάει σε ένα άγνωστο ρυθμό η φαντασία μου, θα ήθελα όμως να ακούσω και τις δικές σου σκέψεις , να γευτώ το δικό σου δάκρυ, μα κυρίως να χαρώ με τη δική σου χαρά!

Κυριακή απόγευμα
κάπου στη Λαυρίου
μέσα στο αυτοκίνητο
χάδια και φιλιά

Κι όμως το ξημέρωμα
το σκληρό σου αντίο
Θεέ μου μου ξερίζωσε
για πάντα την καρδιά

Έφυγες απότομα
και μ' άφησες μονάχο
κι ένα δάκρυ κύλησε
στα μάτια μου μετά

Όμως εγώ δεν θέλω να ξεχάσω
Τα δυο σου μάτια αυτή την Κυριακή
κάνω τα πάντα για να ησυχάσω
Αχ να μη μ' έβρισκε εκείνο το πρωί

Όταν το τηλέφωνο
τώρα ποια χτυπά
και είσαι εσύ για να μου πεις
ξανά χρόνια πολλά

νεκρό αυτό, νεκρός κι εγώ
συγχώρα με καρδιά μου
δεν είμαι εκεί για να σου πω
πως είναι ποια αργά

Κι όμως ποτέ εγώ δεν θα ξεχάσω
Τα δυο σου μάτια αυτή την Κυριακή
έφυγα μόνος μου δίχως να ησυχάσω
Αχ και να ζούσα ξανά την Κυριακή