Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Σε θυμήθηκα....

Δεν πρόλαβα να σε χαιρετήσω, δεν κάναμε πολύ παρέα όμως σε ήξερα, θυμάμαι τότε που με φώναξες στο σπίτι σου να παίξουμε παρέα με το νέο σου ηλεκτρονικό παιχνίδι, θυμάμαι που μου έκλεβες στο σχολείο στα διαλύματα τη μπάλα για να παίξετε μαζί με το Θωμά, γιαυτό σταμάτησα να την φέρνω, θυμάμαι που πίναμε καφέ στο μαγαζί σου, θυμάμαι που βλέπαμε και τη μπάλα εκεί, απέναντι από το μαγαζί σου ήταν το νοσοκομείο που γεννήθηκα, θυμάμαι που ήσουν καλό παιδί, θυμάμαι που χτύπησε το τηλέφωνο το μεσημέρι, θυμάμαι που δεν μπορούσα να φύγω για να σε χαιρετήσω, σήμερα θυμήθηκα και το πρόσωπό σου, σήμερα θυμήθηκα πως ήσουν. Συγνώμη που δεν μπορούσα να φύγω, συγνώμη που δεν σε χαιρέτησα από κοντά. Ακόμα και εδώ να ήσουν δεν θα σε έβλεπα συχνά, ας ήσουν όμως εδώ ρε γαμώτο!

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Χρόνος

Γειά σου αγαπητό Blog. Δεν ήθελα να γράψω κάτι σήμερα απλά σηκώθηκα το πρωί και βαριόμουνα, κοιτούσα τις φωτογραφίες μου και βρήκα αυτή που είχα τραβήξει στην Κοπεγχάγη ένα πρωινό. Σκέφτηκα να τη μοιραστώ με σένα γιατί αντανακλά τα συναισθήματά μου και το πως βλέπω τη ζωή μου. Βλέπεις μια γκρι εικόνα και λες τι δυστυχισμένος άνθρωπος...Δε λίγο ποιο προσεκτικά, κάνε ζουμ...όσο ποιο βαθιά προχωρήσεις βλέπεις χρώματα, ωραία χρώματα. Νομίζω ότι έτσι είναι όλων οι ζωές, φαίνεται στο σύνολο της κάτι γκρι και μελαγχολικό που όμως αποτελείτε από μικρές υπέροχες στιγμούλες, η κάθε μια μοναδική και όλες μαζί συνθέτουν αυτή τη "μελαγχολική" εικόνα.
Στάσου όμως! Γιατί τη λες μελαγχολική; Αν δεις ποιο προσεκτικά θα διαπιστώσεις ότι κοιτάς ένα θαύμα! Χιλιάδες σημεία ενωμένα μέσα στο σύμπαν με μοναδικό τρόπο, με τέλεια αρμονία συνθέτουν κάτι που σφύζει από ζωή, ένας μικρόκοσμος γεμάτος από διαδικασίες που όμως σε μια φωτογραφία φαίνεται νεκρός.
Έτσι είναι η ζωή σου, νομίζεις ότι είναι γκρι, νομίζεις ότι είναι νεκρή, νομίζεις ότι είναι βαρετή. Είσαι όμως ένα θαύμα, κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Νομίζω ότι χαμογελάω, γιατί; Διότι είμαι τυχερός που αυτή τη στιγμή μπορώ να κοιτάω αυτή τη φωτογραφία και να θυμάμαι τι έκανα πριν, τι έκανα μετά, να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που ζω αυτή τη "βαρετή" μέρα.
Τελικά blog μου τι είναι ο χρόνος; Αυτός που μας φθείρει, ή αυτός που καταγράφει και αποθηκεύει στην αιωνιότητα του σύμπαντος τις ζωές μας;

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

scripta manent



Περπατάω στο Μοναστηράκι με ένα φίλο μου..... βλέπω ένα μαγαζάκια με souvenir και θυμάμαι ότι θέλω να πάρω μερικές καρποστάλ. Είμαι κουρασμένος και σχεδόν βαριέμαι να μπω μέσα σε ένα, άσε που έχουν μαζέψει τα stand γιατί ετοιμάζονται να κλείσουν.

Κοντοστέκομαι με το φίλο μου στο τελευταίο μαγαζάκι πριν πάρουμε το δρόμο για τον ηλεκτρικό, η θέληση μου να πάρω τις καρτούλες μου υπερνικά την κούραση και τη βαρεμάρα που νιώθω.....

Ο καταστηματάρχης, ένας χαμογελαστός, εξυπηρετικός άνθρωπος, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει να γελάνε, αράδιασε όλο του το εμπόρευμα για να μπορώ να διαλέξω τις καρτούλες μου. Παρατηρώ προσεκτικά τις κάρτες και ψάχνω να διαλέξω τις ομορφότερες που υπάρχουν πάνω στα λευκά σιδερένια stand.
Άλλος καταστηματάρχης ίσως θα σκεφτόταν ότι τον καθυστερώ για μερικά παλιό ευρώ, "τελείωνε ρε φίλε όλες ίδιες είναι!" θα διαμαρτυρόταν η σκέψη του. Όμως αυτός περίμενε και προσπαθούσε να μου διαλέξει αυτές με τα ποιο ζωηρά χρώματα, αυτές που κατάλαβε ότι προτιμώ.

"ΟΚ αυτές θέλω." Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου και το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ασπρόμαυρη ταλαιπωρημένη καρτούλα με τριγωνικό κόψιμο στις άκρες της. Δεν είχε ζωηρά χρώματα, δεν ήταν όμορφη, ήταν όμως μαγική!

Έσκυψα και έπιασα την καρτούλα και σχεδόν ανατρίχιασα όταν την κράτησα στα χέρια μου, ήταν ασυνήθιστα "βαριά"....

"Αυτή την πουλάτε;" Ξεστόμισα και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω αυτό που παραμόνευε στο επόμενο στενό της γειτονιάς του χρόνου.

"Σου αρέσει; Πάρτη, στην κάνω δώρο"

"Ευχαριστώ!" Πλήρωσα και έφυγα βιαστικά, σε κάθε βήμα που έκανα προς την έξοδο σκεφτόμουν ότι θα μου τη ζητήσει πίσω, έφυγα και έκπληκτος συζήτησα με το φίλο μου για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που συνέβη.

Κάπου, κάποιος, κάποτε έστειλε μια καρποστάλ σε κάποιον άνθρωπο και του έγραφε λίγα λογάκια. Το μήνυμα αυτό, μετά από το ταξίδι του στον χωροχρόνο, περίμενε υπομονετικά τα χέρια μου να το συναντήσουν. Η καρποστάλ που μου χάρισε αυτός ο ευγενικός άνθρωπος χθες το απόγευμα, είναι γραμμένη με μαύρο μελάνι, ξεθωριασμένα λόγια σε μια ξένη γλώσσα, νομίζω στα Γαλλικά.

Δεν ξέρω τι λέει, άλλα και μόνο στην ιδέα ότι έχει περάσει από τόσα χέρια, ότι έχει ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα ότι γράφτηκε από κάποιον άνθρωπο, διαβάστηκε από πολλούς και κατέληξε εδώ μπροστά στα μάτια σας, φαντάζει ένα απίστευτο πάντρεμα του χρόνου, ένα μαγικό τούνελ που συνδέει τη στιγμή που εκείνος ή εκείνη κατάθεσε τις σκέψεις του σε αυτή την ασπρόμαυρη καρποστάλ, με τη στιγμή αυτή που εγώ κάνω το ίδιο σε ένα blog, με τη στιγμή που εσύ διαβάζεις τις σκέψεις δύο ανθρώπων που τους συνέδεσε κάτι "ασήμαντο"!

Άραγε οι κάρτες που έχω στείλει που να είναι αυτή τη στιγμή; που να βρίσκονται σε 1, 5, 10, 100 χρόνια από τώρα αν υπάρχουν ακόμα; Κάθε κάρτα δεν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί, είναι μια στιγμή, έχει πάνω της το βάρος του χρόνου που αφιέρωσε ο συγγραφέας, είναι ταξιδεμένη. Στείλε και μια καρποστάλ, ένα γράμμα, άφησε το αποτύπωμα σου στο σύμπαν, ταξίδεψε τις σκέψεις σου, όχι με ένα mail, με ένα γράμμα, το ταξίδι μετράει όχι μόνο ο προορισμός.

Ακόμα και αν είσαι τύπος της τεχνολογίας, ακόμα και αν δεν έχεις που να στείλεις κάρτα postcrossing.com υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα χαρούν να λάβουν κάτι από σένα, που θα χαρούν να διαβάσουν λίγες λεξούλες που έγραψες ειδικά γι' αυτούς.

μην ξεχνάς, τα γραπτά μένουν....

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Μονόλογος

-Πόσο καιρό έχω να γευτώ το πρωινό ξημέρωμα άραγε; Δεν θυμάμαι να έχω αδειάσει το μυαλό μου και να κοιτάω στο πουθενά εδώ και χρόνια, όμορφα δεν είναι;
-Όμορφα το λες αυτό;
-Και πως θέλεις να το πω;
-Γαμάουα!
-Γαμάουα; Τι λέξη είναι αυτή;
-Λέξη με 7 γράμματα που εκφράζει κάτι ποιο ωραίο από το όμορφα.
-Γιατί δεν λες τότε μαγευτικά;
-Διότι δεν έχει 7 γράμματα!
-Τι σημασία έχει να είναι 7 τα γράμματα δηλαδή; Ολυμπιακός είσαι;
-Όχι εσύ;
-Τι εγώ;
-Είσαι Ολυμπιακός;
-Που κολλάει αυτό;
-Πουθενά, θα έπρεπε να κολλάει κάπου;
-Με κούρασες!
-Να πας για ύπνο...
-Δεν μπορώ είναι Γαμάουα τέτοια ώρα εδώ!
-Θες τσιγάρο;
-Έχεις;
-Όχι
-Θέλω

Η ζυγαριά μου

Είχα φτιάξει πριν πολλά χρόνια μια ζυγαριά και τη χρησιμοποιούσα και ζύγιζα τα πράγματα με μεγάλη επιτυχία και με μηδενικό σφάλμα παρακαλώ! Μέχρι που σήμερα προσπάθησα να ζυγίσω ένα κιλό σίδερο και ένα κιλό βαμβάκι, τα έβαλα και τα δύο επάνω από περιέργεια, περίμενα να δω το σίδερο σαν ποιο συμπαγές να γέρνει τη ζυγαριά και να επιβεβαιώσω την αρχική μου εκτίμηση. Η ζυγαριά ισορρόπησε και χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου σκέφτηκα ότι δεν παίζει ρόλο που είναι σίδερο, αφού και τα δύο είναι από ένα κιλό, έβγαλα αμέσως μια χούφτα βαμβάκι για να γείρει η ζυγαριά από τη "σωστή" πλευρά, να επιβεβαιωθώ και να τελειώνουμε.
Δεν μου έκανε το χατήρι όμως η ζυγαριά! Δεν έγειρε από εκεί που περίμενα αλλά από την άλλη μεριά...έβγαλα άλλη μια χούφτα βαμβάκι και έγειρε από αυτή τη μεριά ακόμα περισσότερο, όσο έβγαζα τόσο έγερνε! κόντεψα να τρελαθώ! Δεν είναι δυνατόν!

Η ζυγαριά δεν κάνει λάθη, την έφτιαξα με τα ίδια μου τα χέρια, χρησιμοποίησα τον ποιο απλό κανόνα για να τη φτιάξω, θέλω να μετράω αυτά που έχουν μεγαλύτερο βάρος....

Γύρισα πίσω με το μυαλό μου αρκετά χρόνια τότε που ήμουν μικρός και έφτιαχνα τη ζυγαριά να θυμηθώ τι έκανα λάθος και δεν δούλεψε "σωστά" αυτή τη φορά η ζυγαριά μου. Θυμήθηκα τότε ότι ζήτησα από τη ζυγαριά να μου δείχνει τι έχει μεγαλύτερο βάρος πάντα για μένα. Θυμήθηκα τότε ότι είχα βάλει μάλιστα επάνω της για να τη δοκιμάσω το μαξιλάρι μου και το σίδερο της μητέρας μου, Δούλεψε! το μαξιλάρι μου είναι ποιο βαρύ!

Πίνω τώρα τη μπύρα μου και κατάλαβα ότι βγάζω μία χούφτα από το βαμβάκι και η ζυγαριά μου λέει ότι πρέπει να το βάλω πίσω γιατί αυτό είναι ποιο βαρύ για μένα.... το κρύο και συμπαγές σίδερο που είχα από τη μία αρνήθηκε να αντικαταστήσει το βαμβάκι, αυτό θα σε κρατάει ζεστό το χειμώνα, εγώ μόνο το έρμα μπορώ να κάνω, μάζεψε γύρω σου όσο περισσότερο βαμβάκι μπορείς, το λίγο έρμα που έχεις φτάνει, με χρειάζεσαι άλλα όχι σε βάρος άλλων σημαντικότερων πραγμάτων, μην είσαι απόλυτος μικρέ μου είπε και μου έκλεισε το μάτι ακόμα και η μπύρα μου ;)

κάθισα 600 δευτερόλεπτα να το σκεφτώ...

Η μπύρα σταμάτησε να μου μιλάει, ίσως γιατί την ήπια.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Γενέθλια

Είμαι στο αμάξι και γυρνάω από ένα φίλο μου, πήγαμε σινεμά σήμερα, νυστάζω, τα μάτια μου κλείνουν και σκέφτομαι ότι το μόνο πράγμα που θέλω είναι να κοιμηθώ, αύριο δουλειά και υποχρεώσεις όλη μέρα :( ξινή θα μου βγει η βόλτα, τον ασήκωτο θα έχω το πρωί!
Επιτέλους έφτασα σπίτι, παρκάρω και κλείνω τη μηχανή του αυτοκινήτου όμως πριν βγάλω το κλειδί ξεκινάει στο ραδιόφωνο ένα αγαπημένο τραγούδι, σε πρώτη εκτέλεση, Στέλιος Μπικάκης, Γενέθλια!

Μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό, λίγα χρόνια πριν όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι ο φίλος μου ο Γιώργος κι εγώ πηγαίναμε βόλτα και το ακούγαμε στο αυτοκίνητο, μάλιστα τότε δεν είχα CD και είχα πάρει ένα φορητό CD player και ένα αντάπτορα κασέτα και το ακούγαμε στο repeat σε όλη τη διαδρομή, 45 ολόκληρα λεπτά να το ακούμε και να το τραγουδάμε, θέλεις γιατί ήταν της μόδας; Θέλεις γιατί απλά μας άρεσε; Τώρα που γράφω το ακούω για δεύτερη φορά όχι γιατί μου έλειψε, για να ζωντανέψω εκείνη την εικόνα με το φίλο μου το Γιώργο.

Δεν άργησα να θυμηθώ και τα άλλα παιδιά μετά το Γιώργο από τα φοιτητικά μου χρόνια, φιλαράκια που τα ονόματα τους θέλω να αραδιάσω τυχαία τώρα, Τσίμπος, Παπούς, Marcel, Νίκος, Πίκατσου, Κάφρος, Ταβερνιάρης, Κούτρος, Βύρωνας, Κοσμάρα, Τσάγκαρος, Θωδορής, Ιάσσωνας ακόμα και άλους που δεν κάναμε παρέα καλά παιδιά όλα τους, Νεκτάριος, Κυβέλη, Αφρούλα, Μπέτη, Μελίνα, Βάσο, Κλαίρη, Σπύρος και άλλα πολλά που σίγουρα ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Τι να κάνουν όλοι αυτοί τώρα; που να βρίσκονται; Ονόματα που ήξερα, που έβλεπα, που είχα στο κινητό μου και τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι περισσότεροι από αυτούς, Μεγάλωσα; Τι καλά που ήταν τότε; ξέγνοιαστα, χαβαλέ και όμως μου έμοιαζε τόσο ζόρικα, δεν περνούσαν οι μέρες και βιαζόμουν να μεγαλώσω, τώρα ψάχνω το rewind στη ζωή μου όμως τέτοιο κουμπί δεν υπάρχει!

Νωρίτερα στο σινεμά έβλεπα μια νέα ταινία του Jim Carey και παρατηρούσα ότι γέρασε, μετά θυμήθηκα τους γονείς μου παλιότερα, κοίταξα και μια φωτογραφία και αυτοί γέρασαν, στιγμιαία στεναχωρήθηκα γιατί αισθάνθηκα ότι δεν το παρατήρησα, ότι έχασα χρόνια με τους ανθρώπους που αγαπώ. Μετά κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν είμαι εγώ! Που είναι το βλέμμα χωρίς άγχος; Γιατί έχω άσπρα μαλλιά; πριν μερικά χρόνια κάναμε πλάκα που έχω άσπρες τρίχες και ξαφνικά δεν κάνουμε πλάκα, είμαι εγώ... Ατάκες από τότε που με πείραζαν μου έρχονται στο μυαλό και χαμογελάω.

Τι να πρωτοθυμηθώ, τα γλέντια, τις στενοχώριες, τη βαρεμάρα; μα πώς χώρεσαν μέχρι σήμερα τόσες στιγμές και τόσα συναισθήματα;, Τελικά αν η ζωή ήταν υγρό θα είχε άπειρη πυκνότητα, άπειρη συγκέντρωση σε στιγμούλες, το μυαλό με τη σειρά του έχει άπειρη μνήμη! Τώρα μπορώ να κάνω focus σε οποιαδήποτε στιγμή και να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο, να ακούσω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, να μυρίσω τον αέρα, είμαι ξανά εκεί! Μέσα σε δευτερόλεπτα γυρνάω στην πραγματικότητα και διαλέγω άλλο στιγμιότυπο να επισκεφτώ, πάλι τα ίδια, όλα είναι τόσο φρέσκα σαν να τα ξαναζώ!

Πράγματα για τα οποία μετάνιωσα και θα τα ξανάκανα όλα ευχαρίστως, θέλω να κάνω μια στάση σε όσες κοπέλες πέρασαν από τη ζωή μου. Είμαι σίγουρος ότι τις αγάπησα όλες, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, σίγουρα όμως η μικρή μου Ιναρούλα ήταν ένας άνθρωπος που με σημάδεψε, η Μαίρη, η Ελεάνα, η Αντιγονίτσα γυναίκες στις οποίες χρωστάω τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα στον έρωτα, γυναίκες που με έμαθαν να αγαπάω, να αισθανθώ ότι με αγαπάνε, όμορφες στιγμές. Τίποτα ωραίο όμως δεν κρατάει για πάντα. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες αλλά θέλω να αλλάξω παράγραφο..

Φιλαράκια από τα παιδικά μου χρόνια, Σπύρο, Παναγιώτη, Γιώργο, Μιχάλη, Νίκο, Δημήτρη, Ιπποκράτη, Ηλία, Λευτέρη, Χρήστο, Χαρα, Εύη, Μαριάννα, Βασίλη, Γιάννη, εκεί και αν έχω στιγμές να θυμηθώ, διακοπές τα καλοκαίρια, μπανάκια στη θάλασσα, ποδόσφαιρο και μπάσκετ μετά τις εξετάσεις στο Γυμνάσιο, εκεί που τώρα υπάρχει το κλειστό γυμναστήριο εμείς παίζαμε μπαλίτσα. Κρυφτό τα καλοκαιρινά βράδια στην πυλωτή του Δημήτρη, βόλτες με τα ποδήλατα, 18 χρόνια ζωής δεν χωράνε σε ολόκληρο το ίντερνετ, θα προσπαθήσω να τα χωρέσω στις παρακάτω λέξεις όμως, σας αγαπώ! Είστε η ζωή μου, δεν θα σας άλλαξα με τίποτα!

Ακόμα και τα παιδιά από το φροντιστήριο, Πέτράν, Κοσμά, Νίκο Γιώργο, Ευτυχία, Βάσο, Χρόνη, και άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι τώρα τα ονόματα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπά σας, μου έχετε λείψει και σας ευχαριστώ για τα όμορφα διαλείμματα σε εκείνο το γιαπί.

Τέλος, Κώστα, Σοφία, Χαρά, Λίλιαν, Ειρήνη, Μαίρη, Νίκο, Λουλού και Αρούλη σας λατρεύω έχουμε γελάσει πάρα πολύ παρέα!!!!

Σκέφτομαι πως ήταν παλιά και πως είναι τώρα, πότε ήταν καλύτερα; Καταλήγω στο συμπέρασμα κάθε φορά που έκανα αυτή την ερώτηση καλύτερα ήταν πριν και πάντα ήθελα να έρθω στο τώρα. Τώρα νομίζω ότι είμαι αυτοί που με κρίνουν, έγινα τελικά αυτό που πάντα έκρινα...Θα δανειστώ τα λόγια ενός φίλου μου και θα δηλώσω ότι " Σαν μέλος του σύμπαντος κι εγώ ακολουθώ το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που μιλάει για την gross grained εντροπία και όχι για την fine grained και υποχρεωτικά καβαλάω το βέλος του χρόνου και μεγαλώνω (growing old) άλλα δεν έχω μεγαλώσει ακόμα (grown up)! "

Θυσιάζοντας μια ώρα ύπνο ξανάζησα αρκετά χρόνια ζωής! Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει δεν θα ξανάρθει ποτέ και δεν θα ξαναείναι ποτέ το ίδιο για κανέναν. Δεν φταίει που έχω γενέθλια σε λίγες μέρες και τα σκέφτομαι όλα αυτά, ούτε μεθυσμένος είμαι, δεν αισθάνομαι άσχημα και μελαγχολικά, όλα είναι καλά!

Η ζωή μας είναι μια μαγεία.... αλλά είναι μόνο μια!

Φιλιά!