Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ

Πήρα προχτές ένα ταξί και έπιασα κουβέντα με τον οδηγό, ένας χαμογελαστός άνθρωπος που έλεγε συνέχει ότι έχει δουλέψει πολύ στη ζωή του και έχει πολλά ένσημα, αλλά εξαιτίας κάποιων νόμων δεν μπορεί να πάρει σύνταξη ακόμα πριν κλείσει τα 62. Αδικία, να ήταν η μόνη, ή η χειρότερη;

Θα τα κλείσει σε λίγους μήνες μου είπε τα 62 του χρόνια, οπότε και θα σταματήσει να εργάζεται. Να είναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει να χαρεί τους κόπους του.

Δεν ήταν πάντα ταξιτζής, παλιότερα είχε κοσμηματοπωλείο, αλλά δυστυχώς τον κλέψανε μια μέρα και του πήραν ότι είχε και δεν είχε μέσα στο μαγαζί, 100 εκατομμύρια δραχμούλες ζημιά. Και μόνο στο νούμερο κόμπιασα. Προκειμένου να ξεπληρώσει όσους χρωστούσε, ότι περιουσία είχε κάνει μέχρι τότε την ξεπούλησε. Δεν φαινόταν όμως στεναχωρημένος όσο διηγούταν την ιστορία και μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Δεν είναι όμως αυτός ο ευγενικός άνθρωπος ο λόγος που γράφω σήμερα, ο λόγος είναι ο μπάρμπα Γιώργος, κάποιος γεράκος που γνώριζε ο αγαπητός ταξιτζής, του οποίου το όνομα δε ρώτησα. Ας τον λέμε Θανάση από εδώ και πέρα όμως για να μην τον αποκαλούμε συνέχεια ταξιτζή.

Έλεγε λοιπόν ο μπάρμπα Γιώργος στο Θανάση, που ήταν κατά πολύ μικρότερος του.
"Πάμε μια βόλτα στο νεκροταφείο;"
Ο Θανάσης μη μπορώντας να του χαλάσει χατίρι πήγαινε που και που για παρέα μαζί του. Ο μπάρμπα Γιώργης κοιτούσε τότε το Θανάση και του έλεγε.
"Τους βλέπεις όλους αυτούς;"
Απορημένος ο Θανάσης ρώτησε, ποιους; Φαντάσματα βλέπει θα σκέφτηκε.
"Όλους αυτούς, εδώ!" Και έδειξε στο χώμα.
"Αν μπορούσες να τους πάρεις όλους έναν έναν από το χέρι τώρα και να τους μιλήσεις, ρώτησε τους τι κάνανε όταν πεθάναν"
"Τι κάνανε μπάρμπα Γιώργο;" Ρώτησε ο Θανάσης.
"Όλοι τους προτού πεθάνουν αφήσανε μια δουλειά στη μέση" είπε κουνώντας το κεφάλι του
"Οι δουλειές δεν τελειώνουν, εμείς τελειώνουμε"
Μετά από λίγο ο Θανάσης και ο μπάρμπα Γιώργος έφυγαν. Ο Θανάσης ακόμα λέει την ιστορία του.

Σε αυτό το σημείο ο Θανάσης με συμβούλεψε ύστερα από όσα έχει πάθει στη ζωή του, με αφορμή την ιστορία με το μπάρμπα Γιώργη, "Ότι φτιάχνει με χρήματα να μη σε στεναχωρεί αν το χάσεις, αυτά που δεν φτιάχνονται με χρήματα να σε στενοχωρούν"

Ο Θανάσης είχε χάσει ένα παιδί, ο μπάρμπα Γιώργης σκοτώθηκε στα 92 του όταν τον πάτησε ένα αμάξι.

Ζήστε τη στιγμή, ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία χαρά που θα πάρεις, μη την αφήσεις να πάει χαμένη.

Μουσικό χαλί...

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Μαντινάδα

Σε σκέφτομαι κι η σκέψη σου
σε σκέψεις μ' έχει βάλει
σε σκέψεις που κι οι σκέψεις τους
σκέφτονται εσένα πάλι...


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Θα σ' εκδικηθώ

Φίλε βάλε μου ένα ακόμα ποτηράκι
θέλω να ξεχάσω τα μάτια που αγαπώ
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
όταν θα περάσει η επήρεια του αλκοόλ

Έφερες τον πόνο, μέσα στη ζωή μου
έφερες το δάκρυ και μου πήρες τη χαρά
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
κι αν ποτέ βρεθούμε μη μου πεις ούτ' ένα γεια

Μου 'λέγαν οι φίλοι πως είσαι ένα ψέμα
κι ότι θα το σκάσεις ένα βράδυ στα κλεφτά
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
κράτησε τα όλα δε με νοιάζει τίποτα

Θα σ' εκδικηθώ στην κόλαση θα πάψω
κάθε βράδυ μόνος να γυρνάω σαν τρελός
θα σ' εκδικηθώ θα σε ξεπεράσω
όταν θα ξεχάσω το πόσο σ' αγαπώ

Άσε με

Άσε με λίγο να ησυχάσω
βγες απ' τη σκέψη μου κι απ' το μυαλό
άσε με λίγο να σε ξεχάσω
δε θέλω εσένα να ονειρευτώ

Είσαι αχάριστη σε αγαπούσα
μου 'κανες δώρο τη μοναξιά
κι έρχεσαι τώρα στα όνειρά μου
για να μου δώσεις παρηγοριά

Άσε με λίγο να ησυχάσω
άσε με λίγο να ξεχαστώ
όσες χαρές και να περάσω
δε θα γιατρέψουν το χωρισμό

Δε με αφήνεις να ηρεμήσω
δε με αφήνεις να ξεχαστώ
βγες απ' τη σκέψη μου
κι απ' τ' όνειρά μου
φύγε σου λέω θα τρελαθώ!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Μεθυσμένες αγάπες

Είμαι ένοχος καρδιά μου, σε κρατάω στη ζωή
όταν κάθε χτύπημά σου είναι μοναχά γι αυτή.
Με ουίσκι προσπαθούσα να καλύψω το κενό
δεν αντέχω να κρατάω, μέσα μου το σ' αγαπώ!

Κάθε βράδυ τα σφηνάκια μου τα πίνω
μες στα κομμάτια μου σε σκέφτομαι ξανά
είναι αρρώστια την αγάπη μου να πνίγω
δεν το αντέχω, πάλι απόψε ξέσπασα

Τώρα έφυγε η νύχτα κι έχω πιάσει πάλι πάτο
τα μπουκάλια δε μιλάνε, μ' έχει πάρει από κάτω
μπήκα μέσα στ' άδειο σπίτι είδα πλάι μου εσένα
άναψα ένα τσιγάρο και τραγούδησα για σένα

Κάθε βράδυ τα σφηνάκια μου τα πίνω
μες στα κομμάτια μου σε σκέφτομαι ξανά
είναι αρρώστια την αγάπη μου να πνίγω
δεν το αντέχω, πάλι απόψε ξέσπασα

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Αφιερωμένο

Ήθελα απόψε να σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι που άκουσα και μου άρεσε πολύ. Αποφάσισα να βγω σε λίγο να "γλεντήσω", θα φορέσω τα καλά μου ρούχα, το αγαπημένο μου άρωμα (αυτό που σου θύμιζε κάποιον άλλο), θα βάλω ένα καλό χαμόγελο, θα κάνω την παρέα μου να γελάσει και θα γυρίσω να κοιμηθώ. Κανένας δεν θα καταλάβει τίποτα, κανένας δεν θα υποψιαστεί ότι σήμερα δεν είμαι χαρούμενος. Δεν φταις εσύ όμως, μην αισθανθείς τύψεις, φταίει που μόνο εσένα σκέφτομαι όταν η ψυχή μου πονάει.


και να που επέστρεψα, 03:30 κάνω edit αυτό το post. Μα ποιόν πήγα να κοροϊδέψω; Δεν άντεξα να υποκρίνομαι, έφυγα στη μέση της βραδιάς σαν κλέφτης, εκεί που γελούσαν όλοι με ρώτησαν τι έπαθα και φεύγω. Όσους και να μπορείς να κοροϊδέψεις, τον εαυτό σου δεν μπορείς. Καλό βράδυ.

Αλλάζω αφιέρωση