Ιστορίες γι' αγρύπνους!

Μετά από εκείνη τη μέρα δεν σε είχα ξαναδεί, μόνο στο μυαλό μου σε φέρνω κάθε τόσο, συγχώρεσε με για τα πάνω κάτω κιόλας, δεν φταίω εγώ, είναι που ακόμα σε αγαπάω. Συζητάγαμε λοιπόν με κάτι παιδιά στο γραφείο για ένα Αυστριακό που έκανε μήνυση στο FaceBook γιατί ζήτησε να του στείλουν σε ένα CD ό,τι υλικό έχουν στην κατοχή τους που τον αφορά. Βλέπετε, η νομοθεσία στην Ευρώπη θεωρεί τα προσωπικά δεδομένα σημαντικά και μας επιτρέπει να το κάνουμε αυτό. Στο CD βρήκε τα πάντα, αναρτήσεις φωτογραφίες, μηνύματα, σχόλια, ακόμα και αυτά που είχε σβήσει.

Είχα κι εγώ FaceBook παλιά όμως το έκλεισα όταν σταματήσαμε να μιλάμε. Δεν έκλεισα μόνο το Facebook, διέγραψα ότι φωτογραφία είχα και δεν είχα λες και αυτό θα το έκανε ευκολότερο. Τρία χρόνια μετά και ακόμα σε σκέφτομαι, τι κατάλαβες που τα διέγραψες όλα μαλάκα; Το κακό είναι ότι μαζί με εσένα πέταξα και όλη μου τη ζωή, φωτογραφίες από όταν ήμουν ένα μέτρο όλος κι όλος εξαφανίστηκαν, δεν είχα βλέπεις καν την υπομονή να τις ξεχωρίσω.

Εκείνη τη μέρα γύρισα στο σπίτι και κάτι με έτρωγε, προσπάθησα να κάνω ότι ο Αυστριακός, όχι μόνο για να σε δω αλλά για να πάρω πίσω λίγες από τις στιγμές που βλακωδώς είχα καταθέσει στο "Cloud". Μάταια, το Facebook την πάτησε μια και γιαυτό αγνόησε τα μηνύματα μου, άσε μην πάθουμε καμία πλάκα πάλι με τον ερωτοχτυπημένο Ευρωπαίο.

Αναλαμπή!

Δεν ήταν μόνο το Facebook, ήταν και μια ακόμα σελίδα που είχα ανεβάσει μόνο τις δικές σου φωτογραφίες για να παραγγείλω ένα poster με εσένα. Ήθελα να ήξερα αν το έχεις, αν σου άρεσε, εμένα θυμάμαι μου άρεσε πολύ. Όχι επειδή ήσουν εσύ κι εγώ να ήμουν τα ίδια θα έλεγα. Θεωρώ ότι ήταν απίστευτη φωτογραφία σε τρομερή απόχρωση και το ματ χαρτί την έκανε ακόμα πιο ωραία. Τις είχα διαγράψει όμως κι αυτές εδώ και τόσα χρόνια. Παρ΄ όλα αυτά, οπλισμένος από την αισιοδοξία που μου έδινε η ιστορία του Αυστριακού  έστειλα ένα e-mail και ζήτησα να τις επαναφέρουν αν υπάρχουν, βρήκα και δικαιολογία για τον εαυτό μου, από επιστημονικό ενδιαφέρον το κάνω, στην τελική να δω αν γίνεται.

Μέσα σε δέκα λεπτά σε έβλεπα μετά από τόσο καιρό, η καρδιά μου χτύπαγε μια όπως όταν σε είδα πρώτη φορά από κοντά, με αυτό το άσπρο φορεματάκι στο αεροδρόμιο να με περιμένεις και μια όπως όταν μιλήσαμε εκείνο το πρωί στο τηλέφωνο.

Ορίστε και μια μικρή μαντινάδα έτσι για να δικαιολογήσουμε ετούτη την ανάρτηση.

"Μια που χτυπάς από χαρά και μια από τον πόνο

κι αυτή να είναι απέναντι να μου γελά να λιώνω"

Από εκείνη τη μέρα τις κράτησα, δεν τις ξαναείδα βέβαια παρα μόνο εκείνη τη φορά αλλά είμαι χαρούμενος που σε είδα,. Βέβαια δεν βρήκα καμία άλλη φωτογραφία μου άσχετη με σένα καθώς δεν τις είχα ανεβάσει. Όμως έχω ένα δίλημμα, έπρεπε ή όχι να τις κρατήσουν; Είχαν ή όχι το δικαίωμα; Δεν μπορώ να απαντήσω και ούτε θα το κάνω, μια συμβουλή θα δώσω όμως σε όσους διαβάσουν μέχρι εδώ. Μην ανεβάζεται στο δίκτυο ότι θέλετε να θαφτεί για πάντα, ανεβάστε ότι δεν θέλετε να πεθάνει ποτέ.

Ταξίδι στο χρόνο

Ηράκλειο 2000, το στέκι της Βίγλας, ρετσίνα κακίστης ποιότητας, μεζέδες άνοστοι, παρέα η καλύτερη! Καταθέτω μερικά ονόματα εδώ, για να τα ξαναδιαβάζω και να τα θυμηθώ μετά από χρόνια.

Παππούς, Τσιμπάκος, Πίκατσου, Ταβερνιάρης, Κοσμάρας, Κάφρος, Αφρούλα, Κυβέλη, Λυκούργος, Μελίνα, Βάσο, Marcel, Βύρωνας, Μπόμπας και φυσικά ο Χοντρούλης αν ξεχνάω κάποιον να με συμπαθάτε.

Κλασική παραγκελιά Αφρούλας Κυβέλης

Ραντεβού στο Envy, πάλι καλά που ήταν κατηφόρα! Καλά περάσαμε και σήμερα...

Σήμερα δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω, κι όμως το έκανα πάλι

Παραστράτισε απόψε η σκέψη μου, χτύπησε επάνω στην ανάγκη σου.
Χαμένη η καρδιά και το μυαλό, λουσμένο με ελπίδες κι άδεια όνειρα.

Είμαι στη μέση ενός άδειου δωματίου, όμως κοιτάω γύρω μου και είναι γεμάτο σκέψεις.
Παλεύω να τις αποφύγω αλλά συγκρούομαι μαζί τους, δεν πονάω κι όμως είμαι ματωμένος.

Φταίει που δεν έκλαψα ποτέ για σένα, φταίει που δεν άφησα τα δάκρυα μου να δραπετεύσουν γι' αυτό με καίνε.
Φοβάμαι όμως να ξεκινήσω, φοβάμαι ότι αν αφήσω τα δάκρυα μου δεν θα στερέψουν ποτέ.

Αν η αληθινή αγάπη πονάει τόσο πολύ, τότε κάποιος έκανε μεγάλο λάθος όταν σφήνωσε αυτή τη χημική αντίδραση στο κεφάλι των ανθρώπων.
Θεέ μου δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία λέξη που να μην μπορώ να τη συνδέσω με την εικόνα σου.

Τα γκλοπ στα "ξένα" κεφάλια μου έκλεψαν τη στεναχώρια μου! Καταραμένα να είστε!

Πριν λίγες ημέρες ερωτεύτικα ξανά, αυτό με έκανε να εκτιμήσω τα μαζεμένα καλά που μου έστειλε η μαμά Κβαντομηχανική τον τελευταίο καιρό, αυτά που θεώρησα χρέος της απέναντι μου και τα πέρασα στο ντούκου. Έτσι, έκανα όνειρα, δημιούργησα μια οικογένεια κάπου στο μέλλον. Ω του θαύματος, για ακόμα μια φορά η βιασύνη μου τα ισοπέδωσε όλα! Όταν εκδηλώνεις την αγάπη σου οι γυναίκες τρομάζουν και σε παρατάνε, ανεξεταστέος θα μένω σε αυτό το μάθημα όσες φορές και αν το πάρω. Έχω κάνει master στο να καταφέρνω να κάνω μια γυναίκα που με θέλει να αλλάξει 180 μοίρες σε χρόνο dt!

Ευαίσθητος και συναισθηματικός όπως είμαι ξεκίνησα να μεγαλοποιώ την "καταστροφή" που με βρήκε! Θα πεθάνω μόνος μου σκέφτηκα, να μια ωραία δικαιολογία να ξεκινήσεις πάλι το κάπνισμα. Αλκοόλ; Καιρό έχω να μπεκρουλιάσω, Μαλάκα μου; Να η ευκαιρία να γαμήσεις την υγεία σου χωρίς τύψεις!

Κι εκεί που απολάμβανα την εξάρτηση μου από αυτή την καταραμένη μοναξιά, ένα χτύπημα από ένα γκλοπ στο δικό σου κεφάλι μου έκλεψε τη στεναχώρια μου!

Χτύπησε η πόρτα, μπαίνει το αφεντικό μου μέσα (το αφεντικό μου για την ιστορία ανήκει σε "εκείνη την καταραμένη φάρα" που θέλει να μας φάει τη χώρα).

-Χρήστος, βλέπω τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έμαθα για τις μειώσεις των μισθών των Ελλήνων συναδέλφων μας, είναι δύσκολα, ευτυχώς που είσαι εδώ και όχι στην Ελλάδα!

-Ναι αλλά είναι η οικογένειά μου στην Ελλάδα!

-Συγνώμη, εύχομαι ότι καλύτερο, προσπάθησε να μη στεναχωριέσαι.

Είναι πολύ καλός άνθρωπος, όπως και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους. Έχουμε δαιμονοποιήσει τους ανθρώπους και "ανθρωποποιήσαμε" τους δαίμονες! Κάπου κάναμε λάθος δεν νομίζετε; Όπως και να έχει τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του και για την ευκαιρία που μου έδωσε να δουλεύουμε μαζί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αφεντικούλι στεναχωριέται ειλικρινά όταν κάτι άδικο συμβαίνει, όχι σαν τους μοσχαναθρεμμένους προδότες που φιλάμε ως κόρην οφθαλμού.

Για να μην ξεφύγω από το θέμα μου (πάλι), αγχωμένος ξύπνησα από το συναισθηματικό μου λήθαργο και ξεκίνησα να βλέπω τα αδέλφια σου να σε χτυπάνε, ξανά ένοιωσα μικρός, ασήμαντος, ανίκανος να σε βοηθήσω να σηκωθείς, φυγάς που δεν πολεμάω στο πλευρό σου, γνώριμα συναισθήματα που νόμιζα ότι δεν θα αισθανθώ άμεσα. Αισθάνομαι τυχερός που τα άμεσα σχέδια μου, έστω και ακούσια, δεν περιλαμβάνουν ένα αθώο παιδί που θα μεγαλώσει μέσα στο μίσος.

Εσύ κοπελιά με τα 3 διαβατήρια, μπορείς να με ξαναχωρίσεις σε παρακαλώ; Ο ατομικός πόνος πονάει λιγότερο από το συλλογικό, αυτόν πρέπει να καταργήσετε, όχι τις συλλογικές συμβάσεις.

Ακολουθεί αφιέρωση...

"Τα 45 πράγματα που μου έμαθε η ζωή"

Συγγραφέας του παρακάτω κειμένου είναι μια ηλικιωμένη σήμερα γυναίκα, πρώην δημοσιογράφο από το Κλίβελαντ του Οχάιο.

Η Ρεγγίνα Μπρετ έγραψε με αφορμή τα γενέθλιά της: «Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 45 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ». Ας τα δούμε αναλυτικά...

1. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είναι ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρότερο βήμα.
3. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' το να κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις.
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άφησέ τα να το κάνουν.
13. Μην συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. To πιο σημαντικό σεξουαλικό όργανο είναι το μυαλό.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη «καταστροφή» σκέψου: «Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;».
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ό,τι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα- δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Να ενδίδεις.
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.
45. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.

Ένα ειλικρινές χαμόγελο

Καιρό είχα να σε θυμηθώ τόσο έντονα, αιτία ήταν ένα παιδικό χαμόγελο σήμερα στο τραμ. Ένα υπέροχο πλασματάκι δίπλα μου χαμογέλασε και ένοιωσα τόσο όμορφα, την ίδια στιγμή σκέφτηκα ότι κατάντησα αιώνιος ταξιδιώτης και η σκέψη αυτή θαρρείς πως ήρθε για να μου κλέψει αυτή τη χαρούμενη στιγμή που συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει ένα ειλικρινές χαμόγελο.

Δεν πάει καιρός που άλλαξα συντεταγμένες στο χάρτη, δεν πάει καιρός που άλλαξα ρότα και να με πάλι, για άλλη μια φορά μετακινήθηκα σε άλλο τόπο, άλλαξα στόχο ξανά. Νομίζω ότι μετακινούμε όταν ένα μέρος πλημμυρίζει από την εικόνα σου, όταν ένα μέρος ξεγυμνώνεται και φαίνεται ξεκάθαρα ότι είχα άλλα όνειρα, πιο απλά, πιο καθημερινά. Ναι, δεν θα είχα κάνει τίποτα απ' ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα αν δεν είχες πάρει αυτή την απόφαση τότε. Ε και; Τι νόημα έχει όταν δεν μπορώ να σε βλέπω να χαμογελάς;

Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τη στιγμή που αποθηκεύτηκε σε αυτή τη φωτογραφία που μόνο εσύ έχεις, ή νομίζω ότι έχεις τουλάχιστον. Ακούω τη θάλασσα στο βάθος, μυρίζω τον αέρα και θυμάμαι την αίσθηση που αφήνει ένα ειλικρινές χαμόγελο.

Ο αετός

Θα διαβάσετε μια ιστορία που άκουσα από μια κοπέλα (την οποία δεν ξέρω προσωπικά), μου άρεσε και γιαυτό θα τη μοιραστώ μαζί σας. Η κοπέλα αυτή, ας πούμε ότι λέγεται Γεωργία, ισχυρίζεται ότι η ιστορία αυτή είναι πραγματικό γεγονός που συμβαίνει στη φύση. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, όμως ακούγεται ενδιαφέρον και δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας και δύναμης.

Ο αετός είναι ένα πουλί που η διάρκεια της ζωής του είναι 30 με 35 χρόνια. Όμως, ο αετός έχει την δυνατότητα να ζήσει άλλα τόσα χρόνια αν αυτός το επιλέξει. Πώς το κάνει αυτό; Αρχικά πρέπει να πάρει την απόφαση ότι θέλει και ότι αξίζει να επιμηκύνει τη ζωή του. Δεν είναι μια εύκολη απόφαση, καθώς η διαδικασία που ακολουθεί είναι πολύ επίπονη και γιαυτό το λόγο είναι ελάχιστοι οι αετοί που επιλέγουν να το κάνουν.

Ανεβαίνει σε ένα βουνό πολύ ψηλά και κάθεται τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό που έχει αυτοεξοριστεί αφαιρεί τα πούπουλα του μόνος του μέχρι να τα βγάλει όλα. Όταν μείνει πλέον γυμνός βρίσκει το κουράγιο να καταστρέψει το ράμφος του. Μένει μόνος του, χωρίς περηφάνια, χωρίς κανένα όπλο, ανήμπορος και τότε η μητέρα φύση του χαρίζει νέα πούπουλα και ράμφος, σιγά σιγά ανακάμπτει και όταν πλέον είναι έτοιμος ξεκινάει από την αρχή τη ζωή του.

Γεωργία δεν ξέρω αν αυτό όντως συμβαίνει στη φύση, συμβαίνει όμως στους ανθρώπους. Έχεις τη δυνατότητα είτε να πονέσεις και να παιδευτείς, είτε να εγκαταλείψεις τον αγώνα για ζωή. Κανένας δεν θα σε κρίνει αν παραιτηθείς διότι αυτό περιμένουν να κάνεις όλοι. Αν όμως πονέσεις, ταλαιπωρηθείς και ξανακερδίσεις τη ζωή σου, τότε ίσως δώσεις κουράγιο και θέληση σε κάποιον άλλο συνάνθρωπό σου να κάνει κι αυτός το ίδιο.

Μόνο ντροπή

Πληγώθηκα αυτές τις μέρες κοιτώντας μέσα από ένα παράθυρο 5 x 5 εκατοστά στον υπολογιστή μου να χτυπάνε τη μάνα και τον πατέρα μου.

Πληγώθηκα που είδα τους φίλους μου να πνίγονται μέσα στον λευκό "καπνό της δημοκρατίας". Πληγώθηκα που διαπίστωσα ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι αγαθά που διαπραγματεύονται σε ένα διαστρεβλωμένο χρηματιστήριο αξιών.

Πληγώθηκα όμως περισσότερο όταν διαπίστωσα ότι το κόστος τους είναι μερικές εκατοντάδες ευρώ το μήνα. Για κάθε μετοχή δε που πουλάς; Δίνεται ως μέρισμα το κράνος και η στολή.

Στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν μαζί με τους αγανακτησμενοφόρους σε αυτή τη μικρή γωνία του πλανήτη που κάποιοι επέλεξαν να παίξουν το πιο αιματηρό παιχνίδι βαρβαρότητας.

Θα ήθελα, μάλλον έπρεπε, να ήμουν κι εγώ εκεί.

Να παλέψω για όσους δεν θέλουν και δεν πρέπει να ακολουθήσουν το δικό μου δρόμο, το δρόμο της ξενιτιάς.

Λιποτάκτησα και οφείλω να ζητήσω συγνώμη που αρκέστηκα σε μερικά δάκρυα.

Δάκρυα για να ξεπλύνω την ντροπή που ένοιωσα όταν κατάλαβα ότι καταντήσαμε άνθρωποι!

Στα ρηχά

Πάλι ραντεβού κλείσαμε μαζί
με το χρόνο δώσαμε τα χέρια στη ζωή
άντεξα πολλά για να 'ρθεις να με βρεις
μέσα στα όνειρά μου να με τρομοκρατείς

Άλλαξε ο τόνος της φωνής μου ξαφνικά
μπορεί και να σοβάρεψα λιγάκι στα κλεφτά
όμως από χρόνια δεν υπάρχουν όνειρα
έγινες 30 γιατί είσαι στα ρηχά;

Ψεύτικο χαμόγελό και δάκρυα μαζί
στολίζουν την παράξενη μοναχική ψυχή
θέλω να φωνάξω μα δεν βγαίνει η κραυγή
πνίγεται, παλεύει κι αυτό μ' ανησυχεί

Άλλαξε ο τόνος της φωνής μου ξαφνικά
μπορεί και να σοβάρεψα λιγάκι στα κλεφτά
όμως από χρόνια δεν υπάρχουν όνειρα
έγινες 30 γιατί είσαι στα ρηχά;

Χρόνια μου καλά

Δεν πλερώνω, δεν πλερώνω

Στίχοι - Μουσική: Νίκος Καλογερόπουλος
Ερμηνεία:Μανώλης Μητσιάς
Επιμέλεια Βίντεο:Χρήστος Κανελλόπουλος


Στο είπα και σου το δηλώνω
Δεν πλερώνω, δεν πλερώνω…

Μη μου λες πάλι τα ίδια, παρ’ το σάκο με… τ’ απίδια…
Στο είπα και σου το δηλώνω
Δεν πλερώνω, δεν πλερώνω

Τειρεσία μου μαγκάνα είμαι εγώ παλιά πουτάνα
Κι αν με βάλεις σε μπουκάλι κάνω μπαμ και μία η άλλη

Στο είπα και στο υπογράφω:
Κοίτα τώρα που σε γράφω…

Πέρασα την γκρίζα ζώνη ποιος με πιάνει ποιος με σώνει
Στο είπα και στο υπογράφω:
Κοίτα τώρα που σε γράφω…

Τειρεσία, Τειρεσία κι όλοι company και Σία
Θα σας βλέπω από ‘κει πάνω, θα γελάω και θα σας κλάνω…

Τάδε έφη Διογένης να ρωτάς για να μαθαίνεις
Ρώτα για να καταλάβεις τι εστί το ουκ αν λάβεις
τι εστί το ουκ αν λάβεις κοίτα και θα καταλάβεις…

Τάδε έφη Διογένης να ρωτάς για να μαθαίνεις
Να μαθαίνεις πριν παθαίνεις…
Τάδε έφη Διογένης..


ΑΠΟ ΤΟ SOUNDTRACK ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
΄ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ΄

(Πηγή: Στιχο-Μυθία)

Η παρτίδα της ζωής μου

Παίζω άλλη μια παρτίδα στης ζωής μου την αρένα

περπατάω πάλι μόνος ξεχασμένος από σένα

ότι κίνηση κι αν κάνω, το παιχνίδι είναι "στημένο"

ψάχνω πάλι για συμπαίκτη μ' έμαθες να περιμένω

Δεν μπορώ να σε κερδίσω, δεν μπορώ ούτε να χάσω

κι όταν λέω παραιτούμαι, η ζωή μοιράζει άσσο

Το ποτήρι όταν γεμίζει η παρτίδα δεν τελειώνει

κι όταν βλέπεις πως κερδίζεις η αγάπη δε σιμώνει

σήκωσε πάλι το βλέμμα κοίταξε με δεν πεθαίνω

η κατάρα σου με σέρνει στης ζωής το άδειο τρένο

Δεν μπορώ να σε κερδίσω, δεν μπορώ ούτε να χάσω

κι όταν λέω παραιτούμαι, η ζωή μοιράζει άσσο

Έχω δύναμη ν' αλλάξω τους κανόνες που έχεις βάλει

μα δεν ξέρω αν το θέλω να διαγράψω το σημάδι

είμαι τόσο εξαρτημένος απ' τη μοναξιά που βρήκα

όταν κοίταξα εσένα, μάτια μου όταν σε είδα

Δεν μπορώ να σε κερδίσω, δεν μπορώ ούτε να χάσω

κι όταν λέω παραιτούμαι, η ζωή μοιράζει άσσο