Τα γκλοπ στα "ξένα" κεφάλια μου έκλεψαν τη στεναχώρια μου! Καταραμένα να είστε!

Πριν λίγες ημέρες ερωτεύτικα ξανά, αυτό με έκανε να εκτιμήσω τα μαζεμένα καλά που μου έστειλε η μαμά Κβαντομηχανική τον τελευταίο καιρό, αυτά που θεώρησα χρέος της απέναντι μου και τα πέρασα στο ντούκου. Έτσι, έκανα όνειρα, δημιούργησα μια οικογένεια κάπου στο μέλλον. Ω του θαύματος, για ακόμα μια φορά η βιασύνη μου τα ισοπέδωσε όλα! Όταν εκδηλώνεις την αγάπη σου οι γυναίκες τρομάζουν και σε παρατάνε, ανεξεταστέος θα μένω σε αυτό το μάθημα όσες φορές και αν το πάρω. Έχω κάνει master στο να καταφέρνω να κάνω μια γυναίκα που με θέλει να αλλάξει 180 μοίρες σε χρόνο dt!

Ευαίσθητος και συναισθηματικός όπως είμαι ξεκίνησα να μεγαλοποιώ την "καταστροφή" που με βρήκε! Θα πεθάνω μόνος μου σκέφτηκα, να μια ωραία δικαιολογία να ξεκινήσεις πάλι το κάπνισμα. Αλκοόλ; Καιρό έχω να μπεκρουλιάσω, Μαλάκα μου; Να η ευκαιρία να γαμήσεις την υγεία σου χωρίς τύψεις!

Κι εκεί που απολάμβανα την εξάρτηση μου από αυτή την καταραμένη μοναξιά, ένα χτύπημα από ένα γκλοπ στο δικό σου κεφάλι μου έκλεψε τη στεναχώρια μου!

Χτύπησε η πόρτα, μπαίνει το αφεντικό μου μέσα (το αφεντικό μου για την ιστορία ανήκει σε "εκείνη την καταραμένη φάρα" που θέλει να μας φάει τη χώρα).

-Χρήστος, βλέπω τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έμαθα για τις μειώσεις των μισθών των Ελλήνων συναδέλφων μας, είναι δύσκολα, ευτυχώς που είσαι εδώ και όχι στην Ελλάδα!

-Ναι αλλά είναι η οικογένειά μου στην Ελλάδα!

-Συγνώμη, εύχομαι ότι καλύτερο, προσπάθησε να μη στεναχωριέσαι.

Είναι πολύ καλός άνθρωπος, όπως και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους. Έχουμε δαιμονοποιήσει τους ανθρώπους και "ανθρωποποιήσαμε" τους δαίμονες! Κάπου κάναμε λάθος δεν νομίζετε; Όπως και να έχει τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του και για την ευκαιρία που μου έδωσε να δουλεύουμε μαζί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αφεντικούλι στεναχωριέται ειλικρινά όταν κάτι άδικο συμβαίνει, όχι σαν τους μοσχαναθρεμμένους προδότες που φιλάμε ως κόρην οφθαλμού.

Για να μην ξεφύγω από το θέμα μου (πάλι), αγχωμένος ξύπνησα από το συναισθηματικό μου λήθαργο και ξεκίνησα να βλέπω τα αδέλφια σου να σε χτυπάνε, ξανά ένοιωσα μικρός, ασήμαντος, ανίκανος να σε βοηθήσω να σηκωθείς, φυγάς που δεν πολεμάω στο πλευρό σου, γνώριμα συναισθήματα που νόμιζα ότι δεν θα αισθανθώ άμεσα. Αισθάνομαι τυχερός που τα άμεσα σχέδια μου, έστω και ακούσια, δεν περιλαμβάνουν ένα αθώο παιδί που θα μεγαλώσει μέσα στο μίσος.

Εσύ κοπελιά με τα 3 διαβατήρια, μπορείς να με ξαναχωρίσεις σε παρακαλώ; Ο ατομικός πόνος πονάει λιγότερο από το συλλογικό, αυτόν πρέπει να καταργήσετε, όχι τις συλλογικές συμβάσεις.

Ακολουθεί αφιέρωση...