Ιστορίες γι' αγρύπνους!

Μετά από εκείνη τη μέρα δεν σε είχα ξαναδεί, μόνο στο μυαλό μου σε φέρνω κάθε τόσο, συγχώρεσε με για τα πάνω κάτω κιόλας, δεν φταίω εγώ, είναι που ακόμα σε αγαπάω. Συζητάγαμε λοιπόν με κάτι παιδιά στο γραφείο για ένα Αυστριακό που έκανε μήνυση στο FaceBook γιατί ζήτησε να του στείλουν σε ένα CD ό,τι υλικό έχουν στην κατοχή τους που τον αφορά. Βλέπετε, η νομοθεσία στην Ευρώπη θεωρεί τα προσωπικά δεδομένα σημαντικά και μας επιτρέπει να το κάνουμε αυτό. Στο CD βρήκε τα πάντα, αναρτήσεις φωτογραφίες, μηνύματα, σχόλια, ακόμα και αυτά που είχε σβήσει.

Είχα κι εγώ FaceBook παλιά όμως το έκλεισα όταν σταματήσαμε να μιλάμε. Δεν έκλεισα μόνο το Facebook, διέγραψα ότι φωτογραφία είχα και δεν είχα λες και αυτό θα το έκανε ευκολότερο. Τρία χρόνια μετά και ακόμα σε σκέφτομαι, τι κατάλαβες που τα διέγραψες όλα μαλάκα; Το κακό είναι ότι μαζί με εσένα πέταξα και όλη μου τη ζωή, φωτογραφίες από όταν ήμουν ένα μέτρο όλος κι όλος εξαφανίστηκαν, δεν είχα βλέπεις καν την υπομονή να τις ξεχωρίσω.

Εκείνη τη μέρα γύρισα στο σπίτι και κάτι με έτρωγε, προσπάθησα να κάνω ότι ο Αυστριακός, όχι μόνο για να σε δω αλλά για να πάρω πίσω λίγες από τις στιγμές που βλακωδώς είχα καταθέσει στο "Cloud". Μάταια, το Facebook την πάτησε μια και γιαυτό αγνόησε τα μηνύματα μου, άσε μην πάθουμε καμία πλάκα πάλι με τον ερωτοχτυπημένο Ευρωπαίο.

Αναλαμπή!

Δεν ήταν μόνο το Facebook, ήταν και μια ακόμα σελίδα που είχα ανεβάσει μόνο τις δικές σου φωτογραφίες για να παραγγείλω ένα poster με εσένα. Ήθελα να ήξερα αν το έχεις, αν σου άρεσε, εμένα θυμάμαι μου άρεσε πολύ. Όχι επειδή ήσουν εσύ κι εγώ να ήμουν τα ίδια θα έλεγα. Θεωρώ ότι ήταν απίστευτη φωτογραφία σε τρομερή απόχρωση και το ματ χαρτί την έκανε ακόμα πιο ωραία. Τις είχα διαγράψει όμως κι αυτές εδώ και τόσα χρόνια. Παρ΄ όλα αυτά, οπλισμένος από την αισιοδοξία που μου έδινε η ιστορία του Αυστριακού  έστειλα ένα e-mail και ζήτησα να τις επαναφέρουν αν υπάρχουν, βρήκα και δικαιολογία για τον εαυτό μου, από επιστημονικό ενδιαφέρον το κάνω, στην τελική να δω αν γίνεται.

Μέσα σε δέκα λεπτά σε έβλεπα μετά από τόσο καιρό, η καρδιά μου χτύπαγε μια όπως όταν σε είδα πρώτη φορά από κοντά, με αυτό το άσπρο φορεματάκι στο αεροδρόμιο να με περιμένεις και μια όπως όταν μιλήσαμε εκείνο το πρωί στο τηλέφωνο.

Ορίστε και μια μικρή μαντινάδα έτσι για να δικαιολογήσουμε ετούτη την ανάρτηση.

"Μια που χτυπάς από χαρά και μια από τον πόνο

κι αυτή να είναι απέναντι να μου γελά να λιώνω"

Από εκείνη τη μέρα τις κράτησα, δεν τις ξαναείδα βέβαια παρα μόνο εκείνη τη φορά αλλά είμαι χαρούμενος που σε είδα,. Βέβαια δεν βρήκα καμία άλλη φωτογραφία μου άσχετη με σένα καθώς δεν τις είχα ανεβάσει. Όμως έχω ένα δίλημμα, έπρεπε ή όχι να τις κρατήσουν; Είχαν ή όχι το δικαίωμα; Δεν μπορώ να απαντήσω και ούτε θα το κάνω, μια συμβουλή θα δώσω όμως σε όσους διαβάσουν μέχρι εδώ. Μην ανεβάζεται στο δίκτυο ότι θέλετε να θαφτεί για πάντα, ανεβάστε ότι δεν θέλετε να πεθάνει ποτέ.