Καλημέρα.
Θα μοιραστώ την αϋπνία μου, σε αυτή την μουντή και μονόχρωμη πόλη που επέλεξα να ζήσω, με μερικές σταγόνες "φιλοσοφίας". Αυτή τη στιγμή, το παράθυρο μου παίζει με τις σταγόνες της βροχής. Απόψε πάλι δακρύζει ο ουρανός σ' αυτό τον τόπο που επέλεξα να θάψω τα όνειρα μου, μακριά από την "πατρίδα" και τα πρόσωπα που αγαπώ.
Θυμάμαι...ήμουν πίσω από ένα θρανίο και ονειρευόμουν τη ζωή μου, πολλά από τα όνειρα τα έκανα πραγματικότητα νόμιζα!
Ξαφνικά, βρέθηκα μπροστά από το θρανίο και μάθαινα τους μαθητές μου να ονειρεύονται... όλοι μαζί για πάντα παιδιά! Δεν πέρασαν τόσα χρόνια άλλωστε από τότε που ήμουν κι εγώ παιδί.
Μετά άρχισε ο πανικός, τα κανάλια δηλητηρίαζαν την καθημερινότητα μας, ήρθαν σωτήρες να ισοπεδώσουν τα πάντα. Παράτησα τη ζωή και τα όνειρα μου (καλά καλά εγώ είχαι και άλλο λόγο που την κοπάνησα), μεγάλωσα απότομα, πάτησα τα 30 και νιώθω ότι γέρασα, πριν λίγους μήνες το ρολόι είχε κάνει στάση στα 18...τώρα πήδηξε τα 60. Γιατί δεν χαμογελάω ποια; Γιατί δεν ερωτεύομαι; Γιατί έπαψα να κυνηγάω το αύριο; Γιατί τα καταθέτω όλα αυτά σε σένα blog μου;
Δεν έχω ιδέα!
Ξέρω όμως, αισθάνομαι μάλλον, ότι θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, ότι θα ξαναβρώ το χαμόγελο μου, δεν θα χρειάζεται πια να υποκρίνομαι στα τηλέφωνα ότι είμαι καλά. Θα είμαι καλά μόνο αν είσαι κι εσύ, κι εκείνος δίπλα σου, και αυτός πιο πίσω και όλοι σου οι γνωστοί σου και οι γνωστοί τους....
Θα μοιραστώ την αϋπνία μου, σε αυτή την μουντή και μονόχρωμη πόλη που επέλεξα να ζήσω, με μερικές σταγόνες "φιλοσοφίας". Αυτή τη στιγμή, το παράθυρο μου παίζει με τις σταγόνες της βροχής. Απόψε πάλι δακρύζει ο ουρανός σ' αυτό τον τόπο που επέλεξα να θάψω τα όνειρα μου, μακριά από την "πατρίδα" και τα πρόσωπα που αγαπώ.
Θυμάμαι...ήμουν πίσω από ένα θρανίο και ονειρευόμουν τη ζωή μου, πολλά από τα όνειρα τα έκανα πραγματικότητα νόμιζα!
Ξαφνικά, βρέθηκα μπροστά από το θρανίο και μάθαινα τους μαθητές μου να ονειρεύονται... όλοι μαζί για πάντα παιδιά! Δεν πέρασαν τόσα χρόνια άλλωστε από τότε που ήμουν κι εγώ παιδί.
Μετά άρχισε ο πανικός, τα κανάλια δηλητηρίαζαν την καθημερινότητα μας, ήρθαν σωτήρες να ισοπεδώσουν τα πάντα. Παράτησα τη ζωή και τα όνειρα μου (καλά καλά εγώ είχαι και άλλο λόγο που την κοπάνησα), μεγάλωσα απότομα, πάτησα τα 30 και νιώθω ότι γέρασα, πριν λίγους μήνες το ρολόι είχε κάνει στάση στα 18...τώρα πήδηξε τα 60. Γιατί δεν χαμογελάω ποια; Γιατί δεν ερωτεύομαι; Γιατί έπαψα να κυνηγάω το αύριο; Γιατί τα καταθέτω όλα αυτά σε σένα blog μου;
Δεν έχω ιδέα!
Ξέρω όμως, αισθάνομαι μάλλον, ότι θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, ότι θα ξαναβρώ το χαμόγελο μου, δεν θα χρειάζεται πια να υποκρίνομαι στα τηλέφωνα ότι είμαι καλά. Θα είμαι καλά μόνο αν είσαι κι εσύ, κι εκείνος δίπλα σου, και αυτός πιο πίσω και όλοι σου οι γνωστοί σου και οι γνωστοί τους....
Εύχομαι ο χειμώνας να γίνει καλοκαίρι, όχι στα θερμόμετρα αλλά στις καρδιές μας.
Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες, στις Γιάννες, στα Γιάννενα;
5 σχόλια:
το ότι τα καταθέτεις όλα σ εν αμπλογκ ίσως να ναι και καλο, να είναι το πρώτο βήμα για ένα παράθυρο ανοιχτό που βρήκες την αντοχή ν ανοίξεις
τα 30 είναι όντως η δεκαετία το φόβου μετά είσαι πια θαρραλέος, στο λέω εγώ που έγινα 40
καλη χρονια καλώς σε βρήκα
Η επιστροφη στην πατριδα δεν υπαρχει σαν σεναριο;
Να χαμογελασεις ευχομαι συντομα, κι ακομη πιο σύντομα να ερωτευτεις.
φιλια
καλημέρα άσωτε, καλοσήρθες στις σκέψεις μου. Κούλα σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. φιλάκια ;) αααα και στην υγειά σας!
Να μη φοβασαι να γραφεις η να λές αυτά που σε κάνουν να νιώθεις έτσι..το μοίρασμα...με άλλους σε κάνει να βλέπεις ότι δεν εισαι η μόνη ή ο μονος που σκέφτεται τα ίδια πράγματα...προσπάθησε να κάνεις όμορφες σκέψεις ότι σε κανει να νιώθεις όμορφα... σου ευχωμαι να ξεπεράσεις γρηγορα τα ασχημα..και να πιστέψεις ότι τα καλήτερα θα έρθουν....φιλια..
Να σε καλά Ρούλα για τα όμορφα σου λόγια. Φιλιά πολλά...Τα καλύτερα έρχονται, ή είναι εδώ και δεν τα βλέπω...
Δημοσίευση σχολίου