Πληγώθηκα αυτές τις μέρες κοιτώντας μέσα από ένα παράθυρο 5 x 5 εκατοστά στον υπολογιστή μου να χτυπάνε τη μάνα και τον πατέρα μου.
Πληγώθηκα που είδα τους φίλους μου να πνίγονται μέσα στον λευκό "καπνό της δημοκρατίας". Πληγώθηκα που διαπίστωσα ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι αγαθά που διαπραγματεύονται σε ένα διαστρεβλωμένο χρηματιστήριο αξιών.
Πληγώθηκα όμως περισσότερο όταν διαπίστωσα ότι το κόστος τους είναι μερικές εκατοντάδες ευρώ το μήνα. Για κάθε μετοχή δε που πουλάς; Δίνεται ως μέρισμα το κράνος και η στολή.
Στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν μαζί με τους αγανακτησμενοφόρους σε αυτή τη μικρή γωνία του πλανήτη που κάποιοι επέλεξαν να παίξουν το πιο αιματηρό παιχνίδι βαρβαρότητας.
Θα ήθελα, μάλλον έπρεπε, να ήμουν κι εγώ εκεί.
Να παλέψω για όσους δεν θέλουν και δεν πρέπει να ακολουθήσουν το δικό μου δρόμο, το δρόμο της ξενιτιάς.
Λιποτάκτησα και οφείλω να ζητήσω συγνώμη που αρκέστηκα σε μερικά δάκρυα.
Δάκρυα για να ξεπλύνω την ντροπή που ένοιωσα όταν κατάλαβα ότι καταντήσαμε άνθρωποι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου