Καιρό είχα να σε θυμηθώ τόσο έντονα, αιτία ήταν ένα παιδικό χαμόγελο σήμερα στο τραμ. Ένα υπέροχο πλασματάκι δίπλα μου χαμογέλασε και ένοιωσα τόσο όμορφα, την ίδια στιγμή σκέφτηκα ότι κατάντησα αιώνιος ταξιδιώτης και η σκέψη αυτή θαρρείς πως ήρθε για να μου κλέψει αυτή τη χαρούμενη στιγμή που συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει ένα ειλικρινές χαμόγελο.
Δεν πάει καιρός που άλλαξα συντεταγμένες στο χάρτη, δεν πάει καιρός που άλλαξα ρότα και να με πάλι, για άλλη μια φορά μετακινήθηκα σε άλλο τόπο, άλλαξα στόχο ξανά. Νομίζω ότι μετακινούμε όταν ένα μέρος πλημμυρίζει από την εικόνα σου, όταν ένα μέρος ξεγυμνώνεται και φαίνεται ξεκάθαρα ότι είχα άλλα όνειρα, πιο απλά, πιο καθημερινά. Ναι, δεν θα είχα κάνει τίποτα απ' ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα αν δεν είχες πάρει αυτή την απόφαση τότε. Ε και; Τι νόημα έχει όταν δεν μπορώ να σε βλέπω να χαμογελάς;
Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τη στιγμή που αποθηκεύτηκε σε αυτή τη φωτογραφία που μόνο εσύ έχεις, ή νομίζω ότι έχεις τουλάχιστον. Ακούω τη θάλασσα στο βάθος, μυρίζω τον αέρα και θυμάμαι την αίσθηση που αφήνει ένα ειλικρινές χαμόγελο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
αφου εισαι κοντα σε θάλασσα....δοξα τω θεω να λες!
Η θάλασσα στην οποία αναφέρομαι ήταν της Χαλκιδικής. Τότε που ήμασταν μαζί, τη στιγμή που βγήκε εκείνη η φωτογραφία. Τώρα μόνο μια λίμνη έχω για να θυμάμαι τι όμορφα που είναι κοντά σε νερό και στο βάθος οι Άλπεις να στέκονται επιβλητικές, ως ένα φυσικό εμπόδιο ανάμεσά μας, λες και δεν υπάρχουν κι άλλα εμπόδια :)
Δημοσίευση σχολίου