Περπατάω στο Μοναστηράκι με ένα φίλο μου..... βλέπω ένα μαγαζάκια με souvenir και θυμάμαι ότι θέλω να πάρω μερικές καρποστάλ. Είμαι κουρασμένος και σχεδόν βαριέμαι να μπω μέσα σε ένα, άσε που έχουν μαζέψει τα stand γιατί ετοιμάζονται να κλείσουν.
Κοντοστέκομαι με το φίλο μου στο τελευταίο μαγαζάκι πριν πάρουμε το δρόμο για τον ηλεκτρικό, η θέληση μου να πάρω τις καρτούλες μου υπερνικά την κούραση και τη βαρεμάρα που νιώθω.....
Ο καταστηματάρχης, ένας χαμογελαστός, εξυπηρετικός άνθρωπος, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει να γελάνε, αράδιασε όλο του το εμπόρευμα για να μπορώ να διαλέξω τις καρτούλες μου. Παρατηρώ προσεκτικά τις κάρτες και ψάχνω να διαλέξω τις ομορφότερες που υπάρχουν πάνω στα λευκά σιδερένια stand.
Άλλος καταστηματάρχης ίσως θα σκεφτόταν ότι τον καθυστερώ για μερικά παλιό ευρώ, "τελείωνε ρε φίλε όλες ίδιες είναι!" θα διαμαρτυρόταν η σκέψη του. Όμως αυτός περίμενε και προσπαθούσε να μου διαλέξει αυτές με τα ποιο ζωηρά χρώματα, αυτές που κατάλαβε ότι προτιμώ.
"ΟΚ αυτές θέλω." Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου και το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ασπρόμαυρη ταλαιπωρημένη καρτούλα με τριγωνικό κόψιμο στις άκρες της. Δεν είχε ζωηρά χρώματα, δεν ήταν όμορφη, ήταν όμως μαγική!
Έσκυψα και έπιασα την καρτούλα και σχεδόν ανατρίχιασα όταν την κράτησα στα χέρια μου, ήταν ασυνήθιστα "βαριά"....
"Αυτή την πουλάτε;" Ξεστόμισα και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω αυτό που παραμόνευε στο επόμενο στενό της γειτονιάς του χρόνου.
"Σου αρέσει; Πάρτη, στην κάνω δώρο"
"Ευχαριστώ!" Πλήρωσα και έφυγα βιαστικά, σε κάθε βήμα που έκανα προς την έξοδο σκεφτόμουν ότι θα μου τη ζητήσει πίσω, έφυγα και έκπληκτος συζήτησα με το φίλο μου για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που συνέβη.
Κάπου, κάποιος, κάποτε έστειλε μια καρποστάλ σε κάποιον άνθρωπο και του έγραφε λίγα λογάκια. Το μήνυμα αυτό, μετά από το ταξίδι του στον χωροχρόνο, περίμενε υπομονετικά τα χέρια μου να το συναντήσουν. Η καρποστάλ που μου χάρισε αυτός ο ευγενικός άνθρωπος χθες το απόγευμα, είναι γραμμένη με μαύρο μελάνι, ξεθωριασμένα λόγια σε μια ξένη γλώσσα, νομίζω στα Γαλλικά.
Δεν ξέρω τι λέει, άλλα και μόνο στην ιδέα ότι έχει περάσει από τόσα χέρια, ότι έχει ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα ότι γράφτηκε από κάποιον άνθρωπο, διαβάστηκε από πολλούς και κατέληξε εδώ μπροστά στα μάτια σας, φαντάζει ένα απίστευτο πάντρεμα του χρόνου, ένα μαγικό τούνελ που συνδέει τη στιγμή που εκείνος ή εκείνη κατάθεσε τις σκέψεις του σε αυτή την ασπρόμαυρη καρποστάλ, με τη στιγμή αυτή που εγώ κάνω το ίδιο σε ένα blog, με τη στιγμή που εσύ διαβάζεις τις σκέψεις δύο ανθρώπων που τους συνέδεσε κάτι "ασήμαντο"!
Άραγε οι κάρτες που έχω στείλει που να είναι αυτή τη στιγμή; που να βρίσκονται σε 1, 5, 10, 100 χρόνια από τώρα αν υπάρχουν ακόμα; Κάθε κάρτα δεν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί, είναι μια στιγμή, έχει πάνω της το βάρος του χρόνου που αφιέρωσε ο συγγραφέας, είναι ταξιδεμένη. Στείλε και μια καρποστάλ, ένα γράμμα, άφησε το αποτύπωμα σου στο σύμπαν, ταξίδεψε τις σκέψεις σου, όχι με ένα mail, με ένα γράμμα, το ταξίδι μετράει όχι μόνο ο προορισμός.
Ακόμα και αν είσαι τύπος της τεχνολογίας, ακόμα και αν δεν έχεις που να στείλεις κάρτα postcrossing.com υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα χαρούν να λάβουν κάτι από σένα, που θα χαρούν να διαβάσουν λίγες λεξούλες που έγραψες ειδικά γι' αυτούς.
μην ξεχνάς, τα γραπτά μένουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου