Γενέθλια

Είμαι στο αμάξι και γυρνάω από ένα φίλο μου, πήγαμε σινεμά σήμερα, νυστάζω, τα μάτια μου κλείνουν και σκέφτομαι ότι το μόνο πράγμα που θέλω είναι να κοιμηθώ, αύριο δουλειά και υποχρεώσεις όλη μέρα :( ξινή θα μου βγει η βόλτα, τον ασήκωτο θα έχω το πρωί!
Επιτέλους έφτασα σπίτι, παρκάρω και κλείνω τη μηχανή του αυτοκινήτου όμως πριν βγάλω το κλειδί ξεκινάει στο ραδιόφωνο ένα αγαπημένο τραγούδι, σε πρώτη εκτέλεση, Στέλιος Μπικάκης, Γενέθλια!

Μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό, λίγα χρόνια πριν όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι ο φίλος μου ο Γιώργος κι εγώ πηγαίναμε βόλτα και το ακούγαμε στο αυτοκίνητο, μάλιστα τότε δεν είχα CD και είχα πάρει ένα φορητό CD player και ένα αντάπτορα κασέτα και το ακούγαμε στο repeat σε όλη τη διαδρομή, 45 ολόκληρα λεπτά να το ακούμε και να το τραγουδάμε, θέλεις γιατί ήταν της μόδας; Θέλεις γιατί απλά μας άρεσε; Τώρα που γράφω το ακούω για δεύτερη φορά όχι γιατί μου έλειψε, για να ζωντανέψω εκείνη την εικόνα με το φίλο μου το Γιώργο.

Δεν άργησα να θυμηθώ και τα άλλα παιδιά μετά το Γιώργο από τα φοιτητικά μου χρόνια, φιλαράκια που τα ονόματα τους θέλω να αραδιάσω τυχαία τώρα, Τσίμπος, Παπούς, Marcel, Νίκος, Πίκατσου, Κάφρος, Ταβερνιάρης, Κούτρος, Βύρωνας, Κοσμάρα, Τσάγκαρος, Θωδορής, Ιάσσωνας ακόμα και άλους που δεν κάναμε παρέα καλά παιδιά όλα τους, Νεκτάριος, Κυβέλη, Αφρούλα, Μπέτη, Μελίνα, Βάσο, Κλαίρη, Σπύρος και άλλα πολλά που σίγουρα ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Τι να κάνουν όλοι αυτοί τώρα; που να βρίσκονται; Ονόματα που ήξερα, που έβλεπα, που είχα στο κινητό μου και τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι περισσότεροι από αυτούς, Μεγάλωσα; Τι καλά που ήταν τότε; ξέγνοιαστα, χαβαλέ και όμως μου έμοιαζε τόσο ζόρικα, δεν περνούσαν οι μέρες και βιαζόμουν να μεγαλώσω, τώρα ψάχνω το rewind στη ζωή μου όμως τέτοιο κουμπί δεν υπάρχει!

Νωρίτερα στο σινεμά έβλεπα μια νέα ταινία του Jim Carey και παρατηρούσα ότι γέρασε, μετά θυμήθηκα τους γονείς μου παλιότερα, κοίταξα και μια φωτογραφία και αυτοί γέρασαν, στιγμιαία στεναχωρήθηκα γιατί αισθάνθηκα ότι δεν το παρατήρησα, ότι έχασα χρόνια με τους ανθρώπους που αγαπώ. Μετά κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν είμαι εγώ! Που είναι το βλέμμα χωρίς άγχος; Γιατί έχω άσπρα μαλλιά; πριν μερικά χρόνια κάναμε πλάκα που έχω άσπρες τρίχες και ξαφνικά δεν κάνουμε πλάκα, είμαι εγώ... Ατάκες από τότε που με πείραζαν μου έρχονται στο μυαλό και χαμογελάω.

Τι να πρωτοθυμηθώ, τα γλέντια, τις στενοχώριες, τη βαρεμάρα; μα πώς χώρεσαν μέχρι σήμερα τόσες στιγμές και τόσα συναισθήματα;, Τελικά αν η ζωή ήταν υγρό θα είχε άπειρη πυκνότητα, άπειρη συγκέντρωση σε στιγμούλες, το μυαλό με τη σειρά του έχει άπειρη μνήμη! Τώρα μπορώ να κάνω focus σε οποιαδήποτε στιγμή και να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο, να ακούσω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, να μυρίσω τον αέρα, είμαι ξανά εκεί! Μέσα σε δευτερόλεπτα γυρνάω στην πραγματικότητα και διαλέγω άλλο στιγμιότυπο να επισκεφτώ, πάλι τα ίδια, όλα είναι τόσο φρέσκα σαν να τα ξαναζώ!

Πράγματα για τα οποία μετάνιωσα και θα τα ξανάκανα όλα ευχαρίστως, θέλω να κάνω μια στάση σε όσες κοπέλες πέρασαν από τη ζωή μου. Είμαι σίγουρος ότι τις αγάπησα όλες, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, σίγουρα όμως η μικρή μου Ιναρούλα ήταν ένας άνθρωπος που με σημάδεψε, η Μαίρη, η Ελεάνα, η Αντιγονίτσα γυναίκες στις οποίες χρωστάω τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα στον έρωτα, γυναίκες που με έμαθαν να αγαπάω, να αισθανθώ ότι με αγαπάνε, όμορφες στιγμές. Τίποτα ωραίο όμως δεν κρατάει για πάντα. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες αλλά θέλω να αλλάξω παράγραφο..

Φιλαράκια από τα παιδικά μου χρόνια, Σπύρο, Παναγιώτη, Γιώργο, Μιχάλη, Νίκο, Δημήτρη, Ιπποκράτη, Ηλία, Λευτέρη, Χρήστο, Χαρα, Εύη, Μαριάννα, Βασίλη, Γιάννη, εκεί και αν έχω στιγμές να θυμηθώ, διακοπές τα καλοκαίρια, μπανάκια στη θάλασσα, ποδόσφαιρο και μπάσκετ μετά τις εξετάσεις στο Γυμνάσιο, εκεί που τώρα υπάρχει το κλειστό γυμναστήριο εμείς παίζαμε μπαλίτσα. Κρυφτό τα καλοκαιρινά βράδια στην πυλωτή του Δημήτρη, βόλτες με τα ποδήλατα, 18 χρόνια ζωής δεν χωράνε σε ολόκληρο το ίντερνετ, θα προσπαθήσω να τα χωρέσω στις παρακάτω λέξεις όμως, σας αγαπώ! Είστε η ζωή μου, δεν θα σας άλλαξα με τίποτα!

Ακόμα και τα παιδιά από το φροντιστήριο, Πέτράν, Κοσμά, Νίκο Γιώργο, Ευτυχία, Βάσο, Χρόνη, και άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι τώρα τα ονόματα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπά σας, μου έχετε λείψει και σας ευχαριστώ για τα όμορφα διαλείμματα σε εκείνο το γιαπί.

Τέλος, Κώστα, Σοφία, Χαρά, Λίλιαν, Ειρήνη, Μαίρη, Νίκο, Λουλού και Αρούλη σας λατρεύω έχουμε γελάσει πάρα πολύ παρέα!!!!

Σκέφτομαι πως ήταν παλιά και πως είναι τώρα, πότε ήταν καλύτερα; Καταλήγω στο συμπέρασμα κάθε φορά που έκανα αυτή την ερώτηση καλύτερα ήταν πριν και πάντα ήθελα να έρθω στο τώρα. Τώρα νομίζω ότι είμαι αυτοί που με κρίνουν, έγινα τελικά αυτό που πάντα έκρινα...Θα δανειστώ τα λόγια ενός φίλου μου και θα δηλώσω ότι " Σαν μέλος του σύμπαντος κι εγώ ακολουθώ το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που μιλάει για την gross grained εντροπία και όχι για την fine grained και υποχρεωτικά καβαλάω το βέλος του χρόνου και μεγαλώνω (growing old) άλλα δεν έχω μεγαλώσει ακόμα (grown up)! "

Θυσιάζοντας μια ώρα ύπνο ξανάζησα αρκετά χρόνια ζωής! Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει δεν θα ξανάρθει ποτέ και δεν θα ξαναείναι ποτέ το ίδιο για κανέναν. Δεν φταίει που έχω γενέθλια σε λίγες μέρες και τα σκέφτομαι όλα αυτά, ούτε μεθυσμένος είμαι, δεν αισθάνομαι άσχημα και μελαγχολικά, όλα είναι καλά!

Η ζωή μας είναι μια μαγεία.... αλλά είναι μόνο μια!

Φιλιά!